Gisteravond was de film ‘The Pursuit of Happyness‘ op TV. Een grotendeels waargebeurd verhaal over Chris Gardner (Will Smith) die samen met zijn zoontje (Jaden Smith, inderdaad ook echt ‘de zoon van’) alles verliest wat ze hebben, de bodem raakt en natuurlijk uiteindelijk ‘geluk’ vindt.
De, overigens bewust verkeerd gespelde, titel slaat op een passage uit de Declaration of Independence, uitgesproken door Thomas Jefferson op 4 juli 1776. In die onafhankelijkheidsverklaring stelt Jefferson dat ‘life, liberty and the pursuit of happiness‘ drie onvervreemdbare rechten zijn van alle mensen op aarde. In de film vraagt Chris zich af of Jefferson juist die achtervolging (pursuit) van geluk wilde benadrukken, terwijl het er juist gaat om daadwerkelijk gelukkig te zijn.
Zoals ik vorige maand al schreef verbaas ik me erover dat iedereen juist zo druk is met het streven naar dat geluk in de toekomst, maar ondertussen vergeet vandaag te leven.
Van de week twitterde Remco Claassen een speech van Jim Carrey. Carrey spreekt een groep graduates op de Maharashi University of Management toe over hoe zijn vader nooit voor zijn droom heeft durven kiezen, vervolgens ontslagen is en ze jarenlang alle eindjes aan elkaar hebben moeten knopen.
Hij besluit met één van de betere quotes die ik de afgelopen tijd heb gehoord:
You can fail at what you don’t want, so you might as well take a chance on doing what you love.
Briljant. Lees ‘m nog even een keer.
Je kunt kiezen voor een veilige route, of met de neus dichtgeknepen in het diepe springen omdat je in die diepte jouw geluk vermoedt. Schreef ik in oktober nog over.
Geluk nastreven of proberen nu gelukkig te zijn. Een moeilijke balans. Want alleen maar in het heden leven is ook niet zomaar aan te raden.
Soms krijg je even een duwtje in de goede richting.
In november schreef ik over een collega waarvan zijn contract niet verlengd werd. Maar dat dat hem eigenlijk niet zo slecht uit kwam. Deze week stuurde hij me een mail. Dat hij zijn best heeft gedaan een nieuwe baan te vinden. Dat hem dat gelukt is. Iets in de HR. Maar hij heeft de baan afgewezen. Want hij heeft ondertussen geprobeerd zijn èchte droom te verwezenlijken, zo schreef hij. Hij wordt manager van een kitesurfschool in Kaapstad.
Juist! Zo moet het!
De parachute paraat hebben, maar als je kunt springen direct springen. En dan genieten. Van de rush en het uitzicht.
En dan van het feit dat je na meerdere keren springen solo mag, je grenzen verlegt en er misschien wel je werk van kunt maken.
Veel geluk!
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
