En nu actie!

Twee weken geleden riep ik op om vaker in ‘the zone’ te komen. Los van de realiteit. In de flow. Want daar is het fijn. Daar hoort een nuance bij. Zoals er meestal een nuance bij een stelling hoort. Al ben ik er nog niet helemaal uit wat die nuance nu is.
Want ‘the zone’ moet geen ontsnapping zijn aan de realiteit. Geen vlucht. Jezelf onderdompelen in feestjes, sex en drugs is niet de oplossing voor een realiteit die je niet bevalt.
Gaat het er niet juist om dat je de realiteit zo mooi mogelijk maakt? Dat je niet hoeft te vluchten? En dat de momenten in de zone zich als vanzelf aandienen omdat je met de goeie dingen bezig bent?
Welke invloed heb je daar op? Valt dat te regisseren?

Er is een energiecrisis gaande. We richten onze energie op allerlei dingen die geen waarde toevoegen. Letterlijk in de zin dat we allemaal producten kopen die we niet nodig hebben, vliegen naar bestemmingen waar we niet hoeven te zijn, met elkaar files vormen omdat we tegelijk naar een andere plek moeten om daar mailtjes naar elkaar te sturen, eindeloos veel gigabytes aan foto’s, filmpjes en andere data willen opslaan in de cloud om daar nooit meer naar te kijken, en ga zo maar door. Dit heeft een verband met de figuurlijke energiecrisis die ik eigenlijk bedoel. Onze professionele energie besteden we aan meetings waar geen besluiten genomen worden, processen die meer vertragen dan versnellen en documentatie die nooit iemand gaat lezen. En onze persoonlijke energie steken we in een baan die we niet leuk vinden, een relatie waar we niet gelukkig van worden, social media die ons afleiden. Waarom doen we dit?

Vorig jaar hoorde en las ik Ernst-Jan Pfauth over FIRE. Een uit Amerika overgewaaid acroniem dat staat voor ‘financial independance, retire early’. Dat sprak me aan. Want zoals je in mijn laatste blogs al hebt kunnen lezen kan ik nog wel eens last hebben van geldzorgen. Sowieso wil de neiging me zorgen te maken het nog wel eens winnen van het genieten van het moment. Dus het uitschakelen van de factor ‘geldzorgen’ is mij best wat waard.
Toen hoorde ik een paar weken geleden Jort Kelder in gesprek met prof. dr. Marike Knoef in de Jortcast, over dat FIRE. Daarin kwam ook een verhaal voorbij van iemand die overgestapt was van FIRE naar HOT. De nieuwste trend. HOT staat voor ‘Happy, Opportunity-rich en Time-rich’. Minder bezig zijn met later en ooit, maar veel meer met nu.

Ik heb geen werk. In zoverre, ik had een grote opdracht van zo’n twee dagen per week en die heb ik afgerond. Daarnaast lopen er nog zeven coachingstrajecten, doe ik nog wat kleine dingetjes en heb ik nog mijn podcast.
Ik had verwacht dat ik nu onrustig zou worden. Dat ik me zorgen zou gaan maken over een volgende opdracht. Over cashflow. Maar dat doe ik niet. Ik zei van de week tegen iemand: ik reageer af en toe op een interimopdracht, ik heb wat gesprekken met mensen uit mijn netwerk, ik maak nieuwe contacten, maar het voelt als vakantie. Terwijl het resultaat is dat ik net zo veel commerciële dingen doe als wanneer ik er heel hard mee bezig zou zijn.

Gras groeit niet harder als je er aan gaat trekken. Sterker nog: dan trek je het nog wel eens kapot.

Maar waarom lukt het me zo rustig te blijven?

Hoe sneller we kunnen reizen, hoe verder we van ons werk gaan wonen. Of hoe verder weg we gaan werken. Files oplossen leidt tot verder reizen. We zijn waren en zullen altijd zo’n vijf kwartier onderweg zijn. En daar is niks Nederlands aan.
We zijn op zoek naar geluk. Dat idee heb ik tenminste. Niet iedereen even hard. En daar is zeker wel wat Nederlands aan. Daar heb je welvaart voor nodig. Want anders ben je vooral op zoek naar eten, of naar veiligheid. Dat hebben wij allemaal al, dus kunnen we ons bezighouden met de zoektocht naar geluk. Dat schreef ik zes jaar geleden al. Of, zoals Guido Weijers zegt in zijn Masterclass Geluk: “Tijd om te zoeken naar geluk? Dan heb je geluk!”
Slaat de zoektocht naar geluk wel ergens op? De zoektocht naar antwoord op de vragen van het leven?
Want wil ik wel een antwoord? Los van de vraag of het antwoord er wel of niet is, is er nog wat aan als er een antwoord is? Als er een leukere baan is die binnen de vijf kwartier te bereiken is, gaan we daar blijkbaar werken. Of als er een bredere snelweg naar de stad ligt, gaan we toch buiten de stad wonen? Dat is blijkbaar hoe we werken. Steeds weer op zoek naar hetzelfde probleem.

Iedere maand doe ik een maand review met Margot. We dagen elkaar uit en houden elkaar de spiegel voor. We spreken onze twijfels uit en halen het beste in elkaar naar boven. Maar een review moet niet gaan over cijfers of likes. Het moet gaan over de vraag of het alles bij elkaar genomen een goeie maand was. Maar wat bepaalt nou of een maand een goeie maand was? Ik stelde een lijst op van 25 ijkpunten waar ik er zes uit ga kiezen om mijn maand review mee te gaan doen. Welke kies jij?

Als ondernemer moet je doelen hebben. Als je geen ondernemer bent, is het ook verstandig om doelen te hebben. Het is altijd verstandig om na te denken over wat je belangrijk vindt. Dat kan je zelf doen, of je kunt een coach in de arm nemen die jou vragen gaat stellen zodat je erachter komt wat jij belangrijk vindt.

Het gaat niet om geld verdienen, het gaat om tijd hebben voor de juiste dingen. En om vertrouwen hebben in jezelf. Open en eerlijk zijn naar jezelf.

“Hoe mooi zou het zijn als iedereen deze inzichten zou hebben?” Ik vraag het vaker als ik met vakgenoten praat. Ik gun het iedereen zo om te weten hoe hun brein werkt, hoe ze er handiger mee om kunnen gaan. Hoe ze meer uit hun leven kunnen halen. Minder focus op geld, op wat (je denkt dat) anderen denken en op status. Minder angst, minder remmingen, minder gericht op (de schijn van) veiligheid.

Ik had het er ook over met de kindercoach. Mijn kinderen hebben inzichten die ik pas een paar jaar geleden ontdekte. Zij hebben het over het krokodillenbrein, het dolfijnenbrein en het uilenbrein. Over hoe je terugvalt op vechten, vluchten of bevriezen als je bang bent. Dan kan je niet meer zo goed nadenken. Wow.

Vanmiddag hadden we de wekelijkse stand-up met het team van de Agile Leiderschap Community. Tijdens het gesprek hadden we het ook over hoe de community iets is wat we ‘erbij’ doen. En hoe vol onze agenda’s eigenlijk zijn, waardoor we te weinig tijd en ruimte hebben voor onze eigen ontwikkeling.

Spotify shuffelde net langs Hotel California van The Eagles. Ik dacht aan hoe we nu in Hotel California zitten. Al langer wilden we van die files af. Meer thuis zijn. En nu zitten we er. We hebben veel meer vrijheid. In theorie. Want we laten ons gijzelen door regels die er niet zijn. Geketend aan de apparaten. We hebben geen ‘pink champagne on ice’, maar zijn wel ‘prisoners here, on our own device’. Of het device van de baas.