Van mijn PRINCE2 training in 2006 heb ik weinig onthouden. Wel zijn me een paar dingen bijgebleven die in ieder traject waar ik bezig ga ergens weer oppoppen. Meestal pas als er wat misloopt. En pas op dit moment herinner ik het me weer. Ik dook er nog eens in en ontdekte wat er zo mooi aan is, maar ook waarom het echt niet meer van deze tijd is. En hoe het dan wel moet.
En vooral: waarom het eigenlijk moet.
Een blog over een gitaar die ik kocht, een mailtje dat ik kreeg en een liedje dat ik daarvan maakte. Over een podcast die ik luisterde van Stephen Fry, een podcast die ik opnam met Dirk Heuff over keuzes maken en voor jezelf kiezen, over hoeveel f*cks je kunt besteden op een dag en over het uiteindelijk leren begrijpen van het leven.
Afgelopen zomer kreeg ik op mijn verjaardag een motorrijles cadeau. Een motorrijles? Ik zit nog niet aan mijn midlife, hoop ik tenminste. Na heel wat excuses was het in oktober dan toch zover. Op een zonnige zaterdagmiddag mocht ik een uurtje spelen met een motor op een industrieterrein.
Een leuke ervaring! En nu? Wilde ik motor gaan rijden? Had ik er budget voor? En ruimte voor een motor? En ik heb twee woonplaatsen. Het idee belandde samen met al die andere ideeën op de plank.
En zo gingen de maanden voorbij. De winter kwam en zo ook de wintersport. En toen kreeg ik nieuwe inzichten.
Normaal gesproken krijg je elke week een mail van me met een nieuwe podcast. Maar deze week niet. Want gasten die in quarantaine moesten, drukte op het werk, je kent het wel.
Maar natuurlijk kunnen we dit omdraaien. Ik pak drie kansen.
Tijdens een coachgesprek met een fervent gitarist hadden we het erover hoe zonde het was dat hij allemaal exclusieve, antieke gitaren in zijn kamer heeft en ze zo weinig bespeelt. Een metafoor die me er, nadat ik het in een podcast had over de waarde van muziek maken, toe heeft gezet een nummer te schrijven over dat idee: als een gitaar in een koffer.
Het nummer komt op 21 januari officieel uit, maar ik deel het alvast met je, plus de tekst ervan. En het achtergrondverhaal.
Twee weken geleden riep ik op om vaker in ‘the zone’ te komen. Los van de realiteit. In de flow. Want daar is het fijn. Daar hoort een nuance bij. Zoals er meestal een nuance bij een stelling hoort. Al ben ik er nog niet helemaal uit wat die nuance nu is.
Want ‘the zone’ moet geen ontsnapping zijn aan de realiteit. Geen vlucht. Jezelf onderdompelen in feestjes, sex en drugs is niet de oplossing voor een realiteit die je niet bevalt.
Gaat het er niet juist om dat je de realiteit zo mooi mogelijk maakt? Dat je niet hoeft te vluchten? En dat de momenten in de zone zich als vanzelf aandienen omdat je met de goeie dingen bezig bent?
Welke invloed heb je daar op? Valt dat te regisseren?
Er is een energiecrisis gaande. We richten onze energie op allerlei dingen die geen waarde toevoegen. Letterlijk in de zin dat we allemaal producten kopen die we niet nodig hebben, vliegen naar bestemmingen waar we niet hoeven te zijn, met elkaar files vormen omdat we tegelijk naar een andere plek moeten om daar mailtjes naar elkaar te sturen, eindeloos veel gigabytes aan foto’s, filmpjes en andere data willen opslaan in de cloud om daar nooit meer naar te kijken, en ga zo maar door. Dit heeft een verband met de figuurlijke energiecrisis die ik eigenlijk bedoel. Onze professionele energie besteden we aan meetings waar geen besluiten genomen worden, processen die meer vertragen dan versnellen en documentatie die nooit iemand gaat lezen. En onze persoonlijke energie steken we in een baan die we niet leuk vinden, een relatie waar we niet gelukkig van worden, social media die ons afleiden. Waarom doen we dit?
Vorig jaar hoorde en las ik Ernst-Jan Pfauth over FIRE. Een uit Amerika overgewaaid acroniem dat staat voor ‘financial independance, retire early’. Dat sprak me aan. Want zoals je in mijn laatste blogs al hebt kunnen lezen kan ik nog wel eens last hebben van geldzorgen. Sowieso wil de neiging me zorgen te maken het nog wel eens winnen van het genieten van het moment. Dus het uitschakelen van de factor ‘geldzorgen’ is mij best wat waard.
Toen hoorde ik een paar weken geleden Jort Kelder in gesprek met prof. dr. Marike Knoef in de Jortcast, over dat FIRE. Daarin kwam ook een verhaal voorbij van iemand die overgestapt was van FIRE naar HOT. De nieuwste trend. HOT staat voor ‘Happy, Opportunity-rich en Time-rich’. Minder bezig zijn met later en ooit, maar veel meer met nu.
Ik heb geen werk. In zoverre, ik had een grote opdracht van zo’n twee dagen per week en die heb ik afgerond. Daarnaast lopen er nog zeven coachingstrajecten, doe ik nog wat kleine dingetjes en heb ik nog mijn podcast.
Ik had verwacht dat ik nu onrustig zou worden. Dat ik me zorgen zou gaan maken over een volgende opdracht. Over cashflow. Maar dat doe ik niet. Ik zei van de week tegen iemand: ik reageer af en toe op een interimopdracht, ik heb wat gesprekken met mensen uit mijn netwerk, ik maak nieuwe contacten, maar het voelt als vakantie. Terwijl het resultaat is dat ik net zo veel commerciële dingen doe als wanneer ik er heel hard mee bezig zou zijn.
Gras groeit niet harder als je er aan gaat trekken. Sterker nog: dan trek je het nog wel eens kapot.
Maar waarom lukt het me zo rustig te blijven?
Hoe sneller we kunnen reizen, hoe verder we van ons werk gaan wonen. Of hoe verder weg we gaan werken. Files oplossen leidt tot verder reizen. We zijn waren en zullen altijd zo’n vijf kwartier onderweg zijn. En daar is niks Nederlands aan.
We zijn op zoek naar geluk. Dat idee heb ik tenminste. Niet iedereen even hard. En daar is zeker wel wat Nederlands aan. Daar heb je welvaart voor nodig. Want anders ben je vooral op zoek naar eten, of naar veiligheid. Dat hebben wij allemaal al, dus kunnen we ons bezighouden met de zoektocht naar geluk. Dat schreef ik zes jaar geleden al. Of, zoals Guido Weijers zegt in zijn Masterclass Geluk: “Tijd om te zoeken naar geluk? Dan heb je geluk!”
Slaat de zoektocht naar geluk wel ergens op? De zoektocht naar antwoord op de vragen van het leven?
Want wil ik wel een antwoord? Los van de vraag of het antwoord er wel of niet is, is er nog wat aan als er een antwoord is? Als er een leukere baan is die binnen de vijf kwartier te bereiken is, gaan we daar blijkbaar werken. Of als er een bredere snelweg naar de stad ligt, gaan we toch buiten de stad wonen? Dat is blijkbaar hoe we werken. Steeds weer op zoek naar hetzelfde probleem.
