Bij Frank Oeben
Afgelopen vrijdag is mijn album uitgekomen. Twaalf liedjes waarin ik ervaringen, inzichten en verhalen deel. Waarin ik al mijn creativiteit heb gestopt.
De liedjes gaan over wie je bent, wie ik ben, over je potentieel, je angsten, twijfels en hoe je dingen anders ziet dan de ander, over stil staan, accepteren en het leven leven.
Het gaat gebeuren. En nu echt! De planken op.
Sinds ik de laatste hand legde aan mijn laatste boek wist ik dat de volgende stap moest zijn dit verhaal naar het theater te brengen. En nu is het zover: het theater is geboekt, de kaartverkoop is gestart.
Tussendoor ‘moest’ er nog van alles. De liedjes opnieuw opnemen, een verhaal maken, en vooral veel twijfelen of ik dit nou wel moest doen. Want wie zit er nu te wachten op een theaterprogramma van mij?
En wat moest het nou eigenlijk zijn? Een verhaal met liedjes? Of liedjes met en verhaal? Kan ik een verhaal maken? Met een spanningsboog en zo?
Steeds vaker hoor ik mezelf uitspraken doen waar ik een ontzettende hekel aan heb. “Volgens het boekje zijn features maximaal één PI groot”, “Een ART is een groep van mensen opgedeeld in teams, niet een verzameling werkzaamheden”, “In Agile werken ligt de verantwoordelijkheid bij het team als geheel”. Ik predik uit de Agile boekjes. Maar niet omdat het in de boekjes staat. Omdat ik zo’n fan ben van de onderliggende principes. Om die principes te laten werken zijn er methodes en frameworks bedacht. Natuurlijk is het nodig om de structuur en de processen aan te pakken om een organisatie wendbaar te maken. Maar dat wordt deze pas echt als de mensen dat worden.
Daarom heb ik in mijn toolbox veel meer dan theorie en processen.
Wat is de volgende stap die je kan zetten? Zo groot dat het impact heeft en zo klein dat je het durft? Daarmee daag ik anderen altijd uit om in actie te komen. Wat is de volgende stap die je kan zetten? Zo groot dat het impact heeft en zo klein dat je het durft? Als je een experiment goed doet, lukt het altijd. Ongeacht de uitkomst. Een wijze man zei ooit: “Do or do not, there is no try”. Doe en ervaar. En dan weet je of je het nog eens wil doen. Daarmee daag ik anderen altijd uit om in actie te komen. Het is weer tijd voor mezelf om in actie te komen.
Persoonlijke ontwikkeling is meer dan trainingen volgen. Meer dan kennis opdoen. Persoonlijk leiderschap betekent niet manager worden. Medewerkers die zich ontwikkelen in de juiste richting leveren meer op en stralen meer energie uit. En dat is voor iedereen goed.
Meetings, sprints, kwartalen, jaren, je leven zit vol met timeboxen. Het leven zelf is er ook een, alleen ken je daar de lengte niet van. Het valt mij op dat er zo kwistig met tijd omgegaan wordt. Met meetings, maar met werktijd in het algemeen. En daarmee met het leven. Met geld. Met gemeenschapsgeld. Met aandeelhouderswaarde. Met waarde die ook naar belangrijkere zaken zou kunnen gaan. Zouden we met meer doelmatigheid niet veel meer kunnen bereiken met minder?
Van mij hoeft het ook allemaal niet. Dat hele Agile werken. Zonder dat ik het door heb gehad ben ik ineens Agile coach en Scrummaster en adviseer ik teams over hoe zij het beste kunnen werken in sprints. Hoe zij burndown en velocity charts kunnen inzetten in hun werk. Ik heb ineens een mening over storypoints. En over de rol van Scrummaster als geheel.
Toch vind ik het relevant. En zinvol. Want het brengt focus en voldoening. En dat is precies wat ik wil brengen. Maar waar komt dat dan vandaan? Lees erover in deze post.
Ons brein is ingesteld op het scannen van de omgeving op gevaar, hoe veilig we ook zijn. Een belangrijk overlevingsmechanisme. Mijn brein bedenkt voor iedere oplossing een nieuw probleem. Van vraag naar antwoord naar vraag. Van probleem naar oplossing naar probleem. Dit hebben we nodig. Waarom doen we dit? Wat hebben we hier aan? Wat heb ik hier aan?
Een paar weken geleden kreeg ik van mijn kompaan Joost Comperen een timer. Simpel ding. Best low tech. Met een functie die ik ook op mijn telefoon heb. en dat is nou net deel van het probleem waar dit de oplossing voor is.
Als ik op mijn telefoon naar de schermtijd kijk zie ik dat ik mijn telefoon de afgelopen weken zo’n 90 keer per dag heb opgepakt. Dat is dus elke tien minuten. Gemiddeld. Het omschakelen van de ene taak naar de andere kost je brein anderhalve minuut. Dat betekent dat ik per dag al twee uur en een kwartier kwijt ben aan schakelen (90 x anderhalve minuut is 135 minuten). Best zonde van de tijd.
Daarnaast schakel ik tijdens een taak op mijn laptop ook regelmatig even naar een ander scherm. Een mailtje dat binnenkomst, even op LinkedIn kijken en lang leve Whatsapp for desktop! Misschien kan ik er dus nog wel een paar uur extra schakeltijd bij optellen…
Zondag deed ik iets nieuws. Afgelopen zomer zat ik in een dipje. Ik had veel werk, grote opdrachten, maar het voelde leeg. Ik deed dingen, maar voelde onvoldoende dat ik echt iets bijdroeg. Volgens mijn eigen geluksmodel zou ik dingen moeten doen die ik leuk vind, die ik kan, die mij betekenis geven en die ik op mijn manier mag doen. Daarbij dienen de randvoorwaarden gedekt te zijn zoals inkomen en andere primaire zaken. Ook moet je je blijven ontwikkelen. Want stilstand leidt tot verveling.
Na een aantal goeie reflecties tijdens de zomervakantie besloot ik er wat aan te gaan doen. Eerst loste ik mijn tweede probleem op: ik erkende dat ik een probleem had en dat dat er mocht zijn. Ik wilde een nieuwe uitdaging. Dus die moest er komen.