Ik zit op Eerste Paasdag na het Paasontbijt een artikel te lezen van De Correspondent. Ik ben altijd op zoek naar content. Nieuwe inzichten en ideeën. Ik sta ‘altijd aan’ met een onstilbare honger voor informatie. Informatie om te gebruiken in mijn werk, mijn blogs, mijn boek en mijn trainingen.
Als je doet wat je leuk vindt, je van je hobby je werk hebt gemaakt, is enerzijds je werk-privébalans optimaal. Je hebt nooit het gevoel aan het werk te zijn en hebt altijd lol. Anderzijds sluipt het risico van ‘altijd aan’ en dus nooit opladen erin.
Zeker in een wereld waarin we niets meer ‘maken’ maar alleen maar managen, vergaderen, overleggen en problemen oplossen is ons werk nooit ‘af’. De voldoening van een product dat je zelf hebt gemaakt en naar over je schouder kunt kijken als je aan het eind van de dag naar huis loopt is er niet.
En doordat de grens tussen werk en privé zo vaag is, is een tegenslag op het werk ook direct een tegenslag privé. Wordt er niet naar je geluisterd op je werk, besta je niet en ben je als mens niet relevant.
We zijn ‘altijd aan’ maar willen ook altijd verder. Meer. Beter. Omdat we via sociale en minder sociale media de hele wereld kunnen zien weten we steeds beter wat we missen. Onze bucketlist wordt alsmaar langer. Daardoor is het lijstje van wat we wel doen of hebben gedaan relatief steeds korter.
Correspondent Nina Polak beschrijft de mening van filosoof en cultuurcriticus Thijs Lijster over de ‘Totaalmens’. De mens die helemaal één is.
Zij zet de voor- en nadelen op een rij en concludeert al in de titel dat we helemaal niet minder willen werken, maar juist meer.
Eerder beschreef ik de ‘Authenticity Paradox’ zoals ik die leerde van professor Herminia Ibarra van INSEAD. Zij beschreef in een artikel in de Harvard Business Review dat er een paradox zit in in authenticiteit, in jezelf zijn. Want als je altijd maar jezelf bent daag je jezelf nooit uit en kom je nooit verder. Later die zelfde week las ik over hoe je jezelf af en toe moet ‘stretchen’ buiten je comfort zone om zo je comfort zone te vergroten.
Op de Ordina Open Innovatiedag 2015 vertelde Danny Mekic over de gepersonaliseerde informatiestroom die ‘het internet’ hem dagelijks presenteert. Steeds meer content is gepersonaliseerd op basis van eerdere bezoeken, aankopen en abonnementen. Hierdoor wordt je blik op de wereld versmald. Danny zorgt ervoor dat hij geregeld een artikel aanklikt dat hij normaal gesproken nooit zou lezen, om zo zichzelf en de zoekmachines te verrassen, om hem scherp te houden.
We leven in de tijd waarin we leven. We wonen in een land dat voornamelijk diensten voortbrengt. Zonder tijdmachine of emigratieplannen zullen we dus op zoek moeten naar balans. Inzien dat ‘jezelf zijn’ ook betekent tevreden met jezelf te zijn. Je succes en geluk niet af te meten aan wat je niet bereikt hebt, maar wat je wel doet. Jezelf als onderdeel zien van het mechanisme en het succes van dat mechanisme als jouw succes te zien.
Af en toe bewust over de schutting loeren. Jezelf verrassen.
En gewoon soms even helemaal uit. Of tenminste in vliegtuigmodus.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’.
