Laatst gaf ik een workshop over stress onder millennials aan een groep van 17 leden van die generatie. De Y-generatie dreigt een verloren generatie te gaan worden omdat zij zeer vatbaar zijn voor stress, massaal bezwijken onder de gevolgen van burn-outs en sneller van baan switchen dan dat er iOS-updates zijn. Ook blijven ze langer thuis wonen en beginnen ze hun carrière met een forse studieschuld, maar pas nadat ze een wereldreis gemaakt hebben. Ze settelen zich later, krijgen op hogere leeftijd kinderen en zijn vervolgens ontevreden over het feit dat ze op hun 30e nog stééds geen CEO zijn.
Het verrassende vond ik tijdens de workshop dat de deelnemers zelf feilloos wisten op te noemen waarom zij zo vatbaar zijn voor stress en waarom maar liefst 17% van de werknemers met burn-out klachten behoort tot de leeftijdscategorie 25-35 jaar (2014). Hoger dan alle andere generaties werkenden. Ik keek met de groep twee filmpjes. Een talk van Thijs Launspach aan de Universiteit van Nederland en een monoloog uit een interview met Simon Sinek. Wat blijkt: die arme millennials kunnen er zelf niet zo veel aan doen. Zij zijn niet goed opgevoed, komen in een verkeerde tijd op de arbeidsmarkt (en huizenmarkt) en hebben last van moderne technologieën waar hun ouders niets van snappen.
Alle reden voor de young professionals om in de slachtofferrol te duiken en het leven stom te vinden. Net als dat er alle reden is voor werkgevers om de millennials stom te vinden. Maar toch zullen ze met z’n allen door dezelfde deur moeten.
Lees verder. Dit is een gastblog die ik schreef voor P&O Partner.
