Vandaag ben ik gaan lopen / Waar ik ga is van nu af aan een weg – Acda en de Munnik
Alles wat je hebt gedaan en wat er is gebeurd heeft geleid tot waar je nu staat. Het is gegaan zoals het is gegaan. En het zal gaan zoals het gaat. Deels vanwege de keuzes die je maakt, deels door dat wat er om jou heen gebeurt.
Gras groeit niet harder als je er aan trekt. Het heeft geen zin te verwachten dat morgen alles ineens anders is. En al helemaal niet dat dat gebeurt als je er zelf niets aan doet.
Het gebaande pad is gebaand geworden omdat we graag achter elkaar aan lopen. Deels omdat het niet zo zinvol is telkens nieuwe paden te maken. Deels omdat wij niet diegene durven te zijn die uit de rij stappen.
Van Hanneke Kiel-de Raadt (aflevering 007) en Wendy van Wijngaarden (aflevering 013) leerde ik in mijn podcast over hoe je pad zich vormt als je het beloopt. Hanneke ging voor haar boek ‘Dit wil ik!‘ op zoek naar verhalen van mensen die ervoor kozen het gebaande pad te verlaten en daarmee een nieuw pad te maken. Met Wendy concludeerden we dat je een pad niet moet maken, maar dat je jouw pad moet vinden. Het ligt er al, ergens onder het zand.
Dat sluit aan bij wat ik leerde van Martijn Mensink (aflevering 022), Marc Peeters (aflevering 026) en Willem Roding (aflevering 028). Het heeft geen zin je druk te maken over wat er allemaal gaat gebeuren, het gebeurt toch wel. Jouw pad is jouw pad. En pas als je je daar aan over geeft, vind je rust. Leun achterover en laat het gebeuren. Trek niet aan dat gras. Dan trek je het kapot.
Toen ik te gast was in de podcast van Wendy ontdekte ik terugkijkend op de laatste paar jaar dat mijn pad zich heel duidelijk gevormd had. In een serie kleine stapjes ben ik gekomen waar ik nu ben. Zoals ik vorige week al schreef heeft dit mij op een plek gebracht waarvan je goed zou kunnen concluderen dat ik gelukkig ben.
Toch blijven de stemmetjes in mijn achterhoofd zeuren. De stemmetjes waar ik van Willem Roding niet naar moet luisteren. Met Jenny Badreddine had ik het in de laatste podcast (aflevering 034) ook over die zoektocht. Over die ontevredenheid. Over het zoeken naar jezelf en daar dan een vorm bij vinden om die zelf tot uiting te laten komen. Open en eerlijk durven zijn naar jezelf over wie je bent en wat je wil. Zoals ik met Ank Kampman besprak in aflevering 020. Durven kiezen voor je eigen pad. En ondertussen kunnen zien waar je staat. Inzien waar je staat.
Inzien waar ik sta. En dat ik op een plek ben gekomen waar ik alles kan doen wat ik wil doen op de manier waarop ik dat wil doen. Me vooral niet zo druk maken over alles wat mis kan gaan. Vol voor Plan A gaan. Zonder een Plan B. Zoals Arnold Schwarzenegger (heeft iemand zijn nummer om hem te bellen voor een volgende aflevering?) zegt: “I hate Plan B.”
Plan B geeft je de veiligheid om op terug te vallen. Plan B bestaat omdat je twijfelt aan Plan A en Plan B geeft die twijfel vorm. De veiligheid van Plan B laat je achterover leunen, maakt je lui. Er mag alleen maar Plan A zijn.
Dat is je pad. En natuurlijk wordt het niet zo’n mooie rechte lijn omhoog als je had gepland. Want er is altijd nog die vervelende realiteit. Al die dingen waar je niet op had gerekend. Alles wat misgaat.
Expect the unexpected. Het enige dat je zeker weet is dat je niet alles weet. Maar dat betekent niet dat je je pad niet terug moet vinden en dat moet gaan volgen.
Ik blijf lopen. Deels omdat ik het leuk vind. Deels omdat ik denk er nog niet helemaal op te zitten. Nog meer mensen helpen in hun zoektocht. Nog meer waardevolle content maken in podcasts, blogs en boeken. Nog meer coachen met mijn online programma. Om er samen beter van te worden. ik help je graag. En daarmee mezelf.
Groeten,
Frank
