Toen ik vijf jaar geleden mijn managementpositie opgaf werd ik vreemd aangekeken. In twee en een half jaar had ik een team gebouwd rondom een thema waar ik mee bezig was bij een klant, maar waar we nog geen oplossing voor hadden. Dus bouwde ik die zelf. Daarmee ging een belangrijke doelstelling van me in vervulling. Ik wilde heel graag manager worden als ik later groot was. En ineens was ik het. En ik was nog niet eens groot. Ik had allerlei verantwoordelijkheden gehad voor processen, voor systemen en voor kwaliteit, maar niet voor een team. Wel als teamleider, wel als trainer, maar niet als manager. Maar hoe groter het team, hoe meer ik moest gaan managen. En managen bleek mij geen energie te geven. Ik kon het wel, de medewerkertevredenheid en marge behoorden tot de hoogste van de onderneming, maar ik had te weinig vrijheid.
Lekker in het MT zitten!
Maar ik speelde toch nu met de big boys? Lekker in...
Tegeltjesteksten over 'in je kracht staan', 'de beste versie van jezelf' en 'van je hobby je werk maken'. Ik kan er slecht tegen. Omdat het holle teksten zijn. Bij 'in je kracht staan' denk ik aan Star Wars. Als ik denk aan 'de beste versie van jezelf' vraag ik me af wie anders dan ik ooit de beste versie van mezelf kan zijn. Ben ik dat niet altijd? En als je hobby je werk wordt, is het dan nog wel leuk?Je bent altijd jezelf. Je bent je gedachten. Je bent wat je doet. Je bent wie je wordt. Passie gaat over lijden, je karakter is ingesleten gedrag dat je kunt veranderen en jezelf vinden doe je over het algemeen gewoon bij jezelf op de bank. Want daar zit je dan. Niet op een berg in Tibet. Tenzij je daar toevallig wel bent.
Verbinding met jezelf
In de laatste podcast van Thijs Lindhout is Dennis Miltenburg te gast. Thijs heeft het veel over...
Om maar met de deur in huis te vallen (spoiler alert): ik ben het zelf. Ik vertel mezelf verhaaltjes. Over wie ik ben. Over wat ik wil. Ook ik word, net als alle andere mensen, geregeerd door mijn angsten, twijfels en remmingen. Echt eerlijk en kwetsbaar zijn is eng, spannend en voelt onveilig. En onveilige situaties vermijden we liever.
"De URL in je naam zegt wat anders dan wat je nu vertelt..." Ik zat in een virtuele netwerkborrel via Zoom. Ik heet dan 'Frank Oeben / Ennuactie.nl' en ik vertelde over mijn voornemen voor de komende week om nu echt mensen te gaan bellen en mezelf in de etalage te leggen. En hoe moeilijk ik dit vind. Ik vertelde dat ik de loodgieter ben bij wie de kraan het hardst lekt. In mijn interventies en programma's trek ik mensen door hun weerstand heen een stapje dichter naar hun doelen. En als ze niet weten wat dat doel is, gaan we daar...
Als ZZP-er ben je vaak zelf het product. Hoewel mooi verpakt in producten, ben jij datgene waar de klant voor moet vallen. Dat betekent dat je jezelf in de etalage moet leggen. In zoverre, een bepaalde versie van jezelf. Natuurlijk leg je de mooiste kant naar boven en zet je een mooie beschrijving op het prijskaartje. Maar ik lig helemaal niet zo lekker in de etalage.
Ik pingpong nu een paar jaar tussen wel en niet zelfstandig willen zijn. Ik ben er nog steeds niet uit. En ergens zegt een stemmetje dat ik er allang uit ben, maar dat het gewoon te eng is en ik er daardoor bij weg wil blijven. In een blog vorig jaar over fierljeppen in zeven sloten tegelijk had ik het over dat pingpongen en hoe ik mijn alter-ego Barry kan inzetten om sloten over te springen. Een alter-ego dat ik in het leven heb geroepen toen ik achter de bar werkte van mijn 19e tot...
In maart schortten we met de band de repetities op. Toen het langer ging duren zochten we naar een andere oplossing dan in de werkkamer achter Chris zijn huis op vier vierkante meter muziek maken. Want dat kon even niet. We konden terecht in de werkplaats van Robert zijn dochter bij Music Minded Meubels in Hilversum. Past ook eigenlijk wel goed in het thema: een rauwe werkplaats in een oude fabriek, vol met muziekinstrumenten onderweg naar meubelstukken. Dat is waar Echte Mannen muziek maken. We repeteerden voor Struinen in de tuinen, maar dat werd afgelast. En naarmate de maatregelen langer aanhielden zagen wij de mogelijkheden voor ons om op te treden verder verdwijnen achter de horizon. Maar wat kon er wel? Of beter nog: hoe konden we deze tijd goed gebruiken?
Twee jaar geleden werd ik door mijn kapper gevraagd of ik zijn band niet wilde versterken. Mijn vorige band was uit elkaar gevallen en ik wilde graag spelen. Met mijn kapper had ik...
In je eentje kom je niet ver. Ondanks dat mensen vrij onhandige, hulpbehoevende wezens zijn, staan wij toch bovenaan de voedselketen en bepalen wij wat er op deze planeet gebeurt. Dat komt omdat wij kunnen samenwerken. We zijn uitermate goed in staat ons te verbinden met anderen. Maar daardoor verliezen we nog wel eens de verbinding met onszelf.
De verbinding met onszelf. Klinkt als yogamatjes, geitenwollen sokken, jurken en kampvuren. Die kant wil ik niet op. Ik wil het met je hebben over de verbinding tussen wat je doet en wat je wil. Glenn Holster deelde in mijn podcast van afgelopen week het model dat hij hanteert om werk niet meer te laten voelen als werk. Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik? Door die drie met elkaar in lijn te brengen doet hij nu wat hij doet. In de podcast legt hij het verder uit.
Ook hadden we het over hoe sterk de mening van anderen onze keuzes...
Waarom doe ik wat ik doe? Waarom doe ik niet gewoon wat ik wil? Wat houdt mij tegen om de stappen te zetten die ik wil zetten? Dat zijn de belangrijkste vragen die ik wil beantwoorden. Zodat ik jou kan helpen met mijn ervaring.In deze podcast vertel ik over mijn zoektocht, over mijn reis en wat ik er mee hoop te bereiken. In een nieuw format, want voorheen waren mijn podcasts alleen voorgelezen blogs. Maar ik wil je meer vertellen.
Rauw, uncut, eerlijk verteld.
https://open.spotify.com/episode/7lkJqG2ZT0qSfxBfTACTVV?si=36rf7AGGR8Os6JEQXxonAw
Ik ben benieuwd wat je er van vindt. Waar zal ik het de volgende keer over hebben? Of zal ik het bij deze ene keer laten? Ik hoor graag van je.
En vergeet niet op de 'volgen'-knop te drukken. Geen Spotify? Luister op SoundCloud of in de Apple Podcasts app.
Groeten,
Frank
...
Achteraf zijn dingen vaak heel logisch. Maar ja, da's achteraf. Wat heb je daar nou aan voor de toekomst? Want het verleden is geweest. Dat kan je niet meer veranderen. Het bestaat alleen nog maar als herinnering, of als verhaal. Je moet leven in het heden, juist stil staan en vooruit kijken, het leven positief bekijken en regie nemen. Dan word je steeds meer jezelf. Steeds meer succesvol en steeds meer gelukkig.Toch kan je veel lessen halen uit het verleden.
Lees verder of beluister deze blog als podcast (kan ook in je Apple podcast app of op SoundCloud).
https://open.spotify.com/episode/0ZRB6NAAhRGAQyoFKAE2vT?si=K1IM5o8BS9CD7lr4duTUnA
Je doet wat je deed
In je leven gebeuren er allemaal dingen die hebben gemaakt dat je bent waar je nu bent. Keuzes die je zelf maakte, dingen die je overkwamen en keuzes die anderen voor je maakten. Het loopt niet zoals je had verwacht. Zelf heb je tot op zekere hoogte invloed op wat dit met je gedaan heeft. Lang niet alles heb...
Het klinkt allemaal mooi, dat werkgeluk, maar na iedere
training of conferentie val je weer terug in je oude gedrag. Ons gedrag wordt bepaald
door onbewuste processen die je tegenhouden de juiste beslissingen te nemen.
Hoe kan je nou wél verder komen en meer werkgeluk ervaren?
Op de Unconference, het openingsevent in Amsterdam op maandag 23 september gaf ik een Lightning Talk: vanaf de zeepkist gaf ik in 10 minuten ‘Vier plus één tips voor duurzame gedragsverandering om te doen wat jij wil’. In de aanloop naar dit event, en naar de Week van het Werkgeluk gaf ik al een interview waarin ik uitlegde waarom ik werkgeluk zo’n belangrijk onderwerp vind.
(meer…)...
"Pas op dat je niet het eeuwige talent blijft", zei ze tijdens een sollicitatiegesprek. Het zal een jaar of acht geleden zijn. Ik solliciteerde naar een rol als business unit manager. Ik werd het niet. Ik had de juiste ervaring niet. Wel het enthousiasme. Maar dat was niet genoeg. Ik had het nog niet eerder gedaan, dus ik mocht het nog niet doen. Ik denk hier nog best eens aan terug. Het eeuwige talent...
Vorige maand ben ik 40 geworden. Ik realiseer me de laatste tijd vaker dat ik niet meer bij de jonkies hoor. Dat ik niet meer verrassend bij de big boys aan tafel zit. Dat er vaker van me verwacht wordt dat ik nu een big boy ben. Of misschien verwacht ik dat vooral zelf. Gelukkig word ik tijdens workshops, waar ik mij graag laat voorstellen door de groep, stelselmatig een jaar of vier jonger geschat dan ik werkelijk ben. Maar als ik met een trainee spreek ziet...
