Categorie: En nu…? – Hoe word ik een mindful ninja?

Waarom doe ik wat ik doe? Waarom doe ik niet gewoon wat ik wil? Wat houdt mij tegen om de stappen te zetten die ik wil zetten? Dat zijn de belangrijkste vragen die ik wil beantwoorden. Zodat ik jou kan helpen met mijn ervaring.In deze podcast vertel ik over mijn zoektocht, over mijn reis en wat ik er mee hoop te bereiken. In een nieuw format, want voorheen waren mijn podcasts alleen voorgelezen blogs. Maar ik wil je meer vertellen. Rauw, uncut, eerlijk verteld. https://open.spotify.com/episode/7lkJqG2ZT0qSfxBfTACTVV?si=36rf7AGGR8Os6JEQXxonAw Ik ben benieuwd wat je er van vindt. Waar zal ik het de volgende keer over hebben? Of zal ik het bij deze ene keer laten? Ik hoor graag van je. En vergeet niet op de 'volgen'-knop te drukken. Geen Spotify? Luister op SoundCloud of in de Apple Podcasts app. Groeten, Frank ...

Achteraf zijn dingen vaak heel logisch. Maar ja, da's achteraf. Wat heb je daar nou aan voor de toekomst? Want het verleden is geweest. Dat kan je niet meer veranderen. Het bestaat alleen nog maar als herinnering, of als verhaal. Je moet leven in het heden, juist stil staan en vooruit kijken, het leven positief bekijken en regie nemen. Dan word je steeds meer jezelf. Steeds meer succesvol en steeds meer gelukkig.Toch kan je veel lessen halen uit het verleden. Lees verder of beluister deze blog als podcast (kan ook in je Apple podcast app of op SoundCloud). https://open.spotify.com/episode/0ZRB6NAAhRGAQyoFKAE2vT?si=K1IM5o8BS9CD7lr4duTUnA Je doet wat je deed In je leven gebeuren er allemaal dingen die hebben gemaakt dat je bent waar je nu bent. Keuzes die je zelf maakte, dingen die je overkwamen en keuzes die anderen voor je maakten. Het loopt niet zoals je had verwacht. Zelf heb je tot op zekere hoogte invloed op wat dit met je gedaan heeft. Lang niet alles heb...

"Pas op dat je niet het eeuwige talent blijft", zei ze tijdens een sollicitatiegesprek. Het zal een jaar of acht geleden zijn. Ik solliciteerde naar een rol als business unit manager. Ik werd het niet. Ik had de juiste ervaring niet. Wel het enthousiasme. Maar dat was niet genoeg. Ik had het nog niet eerder gedaan, dus ik mocht het nog niet doen. Ik denk hier nog best eens aan terug. Het eeuwige talent... Vorige maand ben ik 40 geworden. Ik realiseer me de laatste tijd vaker dat ik niet meer bij de jonkies hoor. Dat ik niet meer verrassend bij de big boys aan tafel zit. Dat er vaker van me verwacht wordt dat ik nu een big boy ben. Of misschien verwacht ik dat vooral zelf. Gelukkig word ik tijdens workshops, waar ik mij graag laat voorstellen door de groep, stelselmatig een jaar of vier jonger geschat dan ik werkelijk ben. Maar als ik met een trainee spreek ziet...

De laatste tijd post ik veel van mijn maaltijden op Instagram. Meestal op het aanrecht, net uit de pan. Ik weet niet precies waarom. Misschien om mensen te inspireren gezond(er) te eten. Om te laten zien dat het niet zo moeilijk is om geregeld een voedzame, verse, gezonde maaltijd op tafel te zetten. Ongeacht je privésituatie. Ik maak graag muziek. Veel muziek gaat over verloren liefdes, verdriet en eenzaamheid. Als ik dan een liedje cover en dat online zet, krijg ik (vaak via-via) de vraag of het wel goed met me gaat. Jahaaaa. Ik vond het gewoon een mooi liedje waar ik wel een eigen versie van kon maken. Rustig nou. Een tijdje terug postte ik een of twee keer per week op Instagram een foto als ik in de sportschool zat. Al gauw kreeg ik vragen en opmerkingen: "Zo, jij bent lekker bezig he?" En: "Lekker aan het trainen man!" Ik experimenteer graag. In dit experiment wilde ik uitzoeken...

Veel van ons gedrag komt voort uit gedachtes die wij hebben over wat andere mensen van ons denken. 'Wat zullen ze wel niet denken?' 'Wie ben ik nou om deze stap te zetten?' Tot aan de mooie: 'Dat kan toch niet?' Zoals ik ook vorige week al schreef, 'ze' denken helemaal niet zo veel over jou. Jij vindt jezelf super relevant, maar de meeste mensen om je heen helemaal niet zo. We zijn sociale dieren en willen graag samenwerken. We zijn bang om er niet bij te horen en zoeken erkenning. Daar is ons brein op ingesteld. Daarom denken we zo raar en zijn we bang voor allemaal spoken in ons hoofd, die in het echt helemaal niet bestaan in de hoofden van anderen. (meer…)...

"Waarom werken mensen zo hard?" Een hele goede vraag. Mijn eerste reactie was: "Omdat je denkt dat harder werken meer oplevert." Meer input leidt tot meer output. Volgens de derde wet van Newton gaat iedere actie gepaard met een reactie. En volgens de eerste wet van de thermodynamica, de wet van behoud van energie, kan energie niet verloren gaan. Het lijkt daarom logisch aan te nemen dat de energie die je in je werk stopt, leidt tot resultaat uit dat werk. Meer output en zelfs meer outcome. Maar dat is helemaal niet zo. Met harder werken bereik je minder. We willen steeds meer, stellen steeds hogere eisen en verzinnen steeds nieuwe oplossingen voor nieuwe problemen, die tot weer nieuwe problemen leiden. We investeren door te presteren, maar incasseren onze winst nooit. Die herinvesteren we door te blijven presteren. (meer…)...

Meer dan vier jaar geleden vertelde ik je over Barry. De bier tappende, plaatjes draaiende, flessen gooiende (en veelal vangende) barman. Barry was jarenlang mijn vriend. Mijn voorbeeld. Wel een beetje mijn idool. Hij deed hoe ik wilde doen. En hoe meer ik hem bestudeerde, hoe meer ik hem werd. Ik vertelde je over hoe ik knalgroene schoenen kocht. Een beetje om te narren. Om een statement te maken. Om te laten zien dat het kan. Een paar weken eerder had ik je al verteld over hoe ik met mijn niet-zakelijke sneakers en jas meer mezelf ben geworden dan ik ooit was geweest en daardoor grotere stappen zette dan ik daarvoor voor mogelijk had gehouden. Lees verder of beluister deze blog als podcast op Spotify (kan ook in je Apple podcast app of op SoundCloud). https://open.spotify.com/episode/2CdF8cSemh2rmaMKV5FrXn?si=PIoD_Z1dTGOaeP4G7szF1A Barry was mijn alter-ego die ik misschien nog steeds wel bij me draag. Het alter-ego waar ik het vorige week misschien ook wel over had toen ik...

Vorige week heb ik verteld over hoe ik de afgelopen maanden aan het herstellen ben van een ongeluk en hoe ik daar mee om ben gegaan. Ik pak mijn herstel vrij extreem aan. Tegen de max. Ik wil altijd tegen de max. En dan ga je er af en toe overheen. En dan heb ik pijn.Het ongeluk kwam in een periode waarin ik net in het staartje van mijn scheiding zat, en ik was pas net een maand begonnen bij mijn nieuwe werkgever, na een turbulente zoektocht naar een nieuwe invulling van mijn werkzame bestaan. Toen ik me realiseerde dat ik geen zelfstandig ondernemer wil zijn, gooide ik in een keer het roer om en mocht de wereld het weten. Mooi dat ik me zo kwetsbaar opstelde, kreeg ik te horen. Drie weken later had ik een nieuwe baan. Lees verder of beluister deze blog als podcast op Spotify (kan ook in je Apple podcast app of op SoundCloud. https://open.spotify.com/episode/2kEgMQH9eUog1yqfdlHqGw?si=s8by5S3-SWGkG2xCr5I_Gw Ik ben een...

Mijn oplettende volgers (heb ik die?) was het natuurlijk allang opgevallen. Normaal gesproken lanceer ik netjes elke zondagochtend om 10u een nieuwe blog. Een vers nieuw inzicht, een twist, een flard, een idee. De afgelopen weken was het stil. Op zondag 7 april las je over waarom ik niet geloof in verandermanagement. En toen werd het stil. Die blog had ik al eerder geschreven en ingepland. Op 7 april lag ik namelijk op de intensive care in Antwerpen. We hadden een bedrijfsuitje. Een teamweekend. Over onze strategie en hoe we die gingen verwezenlijken. Ik had de vrijdagmiddag nog afgesloten met een energieke 'En nu jij!'-workshop. En toen gingen we varen! Dat liep wat anders dan gepland. Lees verder of beluister deze blog als podcast op Spotify (kan ook in je Apple podcast app of op SoundCloud. https://open.spotify.com/episode/0G3Nii6N6WZVsuZKEtAqeS?si=PzXPeBjeS5WKOruE8Utp6g En zo lag ik vijf dagen op de intensieve zorgafdeling van een ziekenhuis in Antwerpen. Om vervolgens per ambulance naar Nederland getransporteerd te worden om...