Gisteren vroeg iemand mij waar die blogs nou eigenlijk over gaan. Wat er de bedoeling eigenlijk van is. Dat vraag ik mezelf ook geregeld af. Ik doe de vraag altijd af met “ik schrijf de gedachte van me af, zodat ik het kwijt ben”. Maar dat is natuurlijk niet zo. Sterker nog, iedere blog roept weer nieuwe vragen op. Daarom gaan ze ook maar over een paar onderwerpen en volgen ze elkaar op. Min of meer om en om zag ik laatst.
Ik constateer twee rode draden: loopbaanontwikkeling en kenniswerken. En in mijn stuk over resourceplanning wordt kenniswerken cq het nieuwe werken ook als reden genoemd voor werknemers om voor een werkgever te kiezen. Kenniswerken als randvoorwaarde voor loopbaanontwikkeling.
Hetzelfde geldt voor middelen. En het al dan niet beschikken over die middelen. Of het al dan niet afdoende functioneren van die middelen.
Dankzij de mogelijkheden van ICT en internet is er een enorme hoeveelheid kennis beschikbaar. Het maken van onderscheid tussen waardevolle en waardeloze kennis is een hels karwei.
We zien de kenniswerkeconomie opkomen, maar weten nog niet precies wat we er mee moeten. We weten dat het kan, maar toch houdt van alles ons tegen. We weten dat de middelen er zijn, maar passen ze nog onvoldoende toe. We zien groen gras bij de buren, maar durven de zekerheid niet los te laten.
Dat is de rode draad. Verandering. We gaan vooruit, maar niet hard genoeg. En zouden we in een keer alle middelen hebben en kunnen inzetten, zou iedereen alle kennis juist toepassen, zouden we op het gras van de buren staan, dan zijn we er toch weer niet. Want dan ligt het doel weer een stukje verder. Zoals ik ooit een inmiddels ex-Ordinees aan een zaal heb horen vragen: “Wie van jullie heeft de soll-situatie van een verandertraject ooit bereikt?”. Niemand stak zijn hand op.
We hebben as always te maken met moving targets. En ze bewegen vooruit. En wij bewegen er achteraan. Soms even een zijstapje. Soms zelfs een stapje terug. Maar we gaan de goeie kant op. Af en toe met twee stappen tegelijk.
Ren mee!
Groeten,
Frank