door Frank OebenReactie gesloten

Eigenlijk zijn we maar verwend. We leven in constante ontevredenheid over blijven of gaan en het gras van de buren. We hebben quarter life crises en dertigerssyndromen. Weten niet wat we met ons zelf aan moeten.

‘We’ zijn in dit geval de generaties Y en Net (zie ook mijn pagina over resourceplanning). Het probleem met deze groep is dat we de basis (huis, inkomen) op orde hebben, dit ook als vanzelfsprekendheid zien en daardoor veel meer risico’s nemen, die door eerdere generaties veel te gevaarlijk werden geacht. We zitten te vroeg te hoog in de pyramide van Maslow. Jobhoppen, ZZP’en, het kan allemaal. Tot je 65e loyaal blijven aan je baas is echt iets van vroeger. Nog even los van de vraag of dat niet tot 67 moet.
We willen niks missen en de top bereiken. En dat ook nog tegelijkertijd.

Mijn generatie legt vluchtige contacten, kent iedereen. Als het moet via-via. Met dank aan de social media. Daarnaast hebben we met de toegankelijkheid van internet cq de kenniseconomie alle kennis en alle antwoorden met een belletje of muisklik onder handbereik. Lang leve Google, LinkedIn, Facebook, Hyves. Ieder probleem kunnen we oplossen. Een wifipuntje binnen bereik (en waar heb je dat niet?) of een smartphone in de hand en je kan los.
We kunnen alles en weten daarom niet wat we willen. We zien alles en kunnen niet kiezen. We gooien onze oude schoenen weg en rennen op onze blote voeten naar de schoenenwinkel. Die kunnen we vervolgens niet vinden, lenen een afgetrapt paar van een vage kennis, vergeten waar we naartoe onderweg waren en kopen online een stel nieuwe sneakers…
Afgetrapte schoenenDe helft van mijn blogs ging er over. Moet je rennen? Moet je uitstappen? Blijven of gaan? Over de schutting of niet?

We zijn alleen maar bezig met het leggen van een goeie basis om het vooral straks nóg beter te hebben. Maar moet je niet gewoon doen wat je leuk vindt? Stilstand is geen achteruitgang als je stil staat op de juiste plek. Komen we weer op die mooie kronkelweg.

Je moet wel nu genieten. Dat wordt maar weer pijnlijk duidelijk naar aanleiding van een bericht over een ex-collega van ons.

Zet een stap of doe het niet. Maar wees vooral blij met die keuze. Wees tevreden met de schoenen die je aan je voeten hebt. Of poets ze nog eens op. Kunnen ze echt wel weer even mee. En als dat niet meer kan dan koop je dus ook nieuwe.

Keuze genoeg. Maar kies.

Groeten,

Frank

Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.

10 reacties

  • Tja, ik maak me er ook wel schuldig aan. Nieuwe schoenen blijven kopen terwijl ik ze eigenlijk niet nodig heb. Maar… ik draag mijn schoenen wel vaak, en omdat ik er redlijk zuinig mee omga, heb ik er vaak jaren plezier van. En die gympies gaan af en toe even in de wasmachine. Kunnen ze ook weer mee.

  • […] Dertigers zijn onrustig, Generatie Y wil alles, door mobile en social media weten we alles. We wonen bijna bovenop de piramide van Maslow. Ik bedacht mij vanmiddag dat het wel eens zou kunnen dat dit probleem in Nederland groter is dan in de ons omringende landen, laat staan in de landen veel verder weg. Natuurlijk is Nederland een ontwikkeld land. Welvaart, rijkdom, technologische ontwikkelingen. Maar Nederland is ook een typisch dienstenland. Wij zijn minder van de fabrieken, de ambachten en de grondstoffen. Dit betekent dus ook dat de uitwisselbaarheid van werk hoger is. Niemand leert nog echt een ‘vak’. Een specialist is nog steeds een generalist. Alles leuk vinden is in Nederland dus ook veel makkelijker. Want we kunnen ook daadwerkelijk veel meer. Iedereen wil manager worden, of anders consultant. Goed stel hersens, Google op zak, aan de slag! Moet de rest van de wereld nog even meewerken. Maar dan ligt Nederland ook daadwerkelijk aan je voeten. Dat maakt het er allemaal niet makkelijker op… […]

  • Iedereen wilt maar al te graag nieuwe schoenen aanschaffen.
    Zo leven we in Nederland, het maakt namelijk hier niet uit hoe duur ze zijn als ze maar lekker zitten.

Gesloten voor reacties.