Ik vind dat je jezelf moet zijn, moet doen wat je leuk vindt, je jezelf moet profileren (en dat nog eens). Het valt me op dat niet iedereen dat vindt, of in ieder geval niet daarnaar acteert.
Zodra je gaat interacteren met externe partijen is het lastig om aan al deze principes vast te houden. Zeker als je iets van die externe partij gedaan wil hebben.
Consultants hebben het, zeker binnen de overheidsmarkt, zwaar te verduren. Adviseurs met te snelle pakken worden argwanend aangekeken. Terwijl dat snelle pak net zo weinig zegt over de persoon als dat geitenwollen sokken in sandalen zeggen over de drager daarvan.
Inhoud is natuurlijk het enige dat telt. Kennis is ook hier macht, maar voordat je daar aan toe komt heb je dus nog wel wat hordes te nemen. De lijn tussen expertise en arrogantie is dun. En een oplossing voor een probleem dat de opdrachtgever niet erkent scoort ook niet. Evenmin als een oplossing waarmee de opdrachtgever zelf niet scoort. Een goede adviseur laat de opdrachtgever zelf de oplossing geven, is als het ware een partner die meedenkt. Daarmee prijst de consultant zichzelf misschien uit de markt, maar hij bereikt wel het meeste en op de lange termijn zal de klant er het meest tevreden mee zijn.
Een echte partner bevindt zich zo dicht mogelijk bij zichzelf, anders is hij acteur. En iemand die acteert kan nooit echt dichtbij iemand komen. Dus om op mijn eerste alinea terug te komen: wees vooral jezelf, maar hou daarbij tegelijkertijd wel rekening met anderen en met wat je wil bereiken.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
