Telkens krijg ik weer die vraag: heb je hiervoor gestudeerd? Laatst kreeg ik de vraag of ik dan op het conservatorium had gezeten. Omdat ik al die instrumenten kan bespelen en zo. Of ik krijg de vraag wanneer ik nou eens ga kiezen. Want was ik nou teamcoach, persoonlijke coach of trainer? En in welke sector was ik dan gespecialiseerd?
Net als of ik nou pianist, gitarist, percussionist of zanger ben. En wanneer ga ik nou echt eens wat met die muziek doen? En met de band?
En dan bouw ik ineens een veranda. Of ik maak een kastje. Of een bankje.
En die boeken dan? En die podcast? Moet dat echt allemaal?
Geen relevante vragen. Nee, het moet allemaal niet. En het moet allemaal wel. Want soms voel ik de energie om me daar mee bezig te houden. En soms wat minder.
De stemmen in mijn hoofd stellen deze vragen ook. Wie ben jij nou om voor die groep te gaan staan? Of om muziek uit te brengen? Of een boek? Of sterker nog: wie ben je nou?
In het gesprek dat ik had met Deborah Herder hadden we het erover dat je helemaal niet moet kiezen. Hoe vreemd het is dat we dat verwachten. Dat we denken dat anderen dat verwachten. En dat we daar veel te veel in meegaan. Terwijl de vraag is of we wel echt moeten kiezen. Of we moeten focussen op een ding, of we ‘iets moeten worden’, of dat we gewoon onszelf mogen zijn.
Voor een podcastaflevering reisde ik af naar Veldhoven voor een gesprek met Remco de Vries. Een succesvolle recruiter die het roer om had gegooid. Hij was dakdekker geworden. Geen voor de hand liggende keuze. Maar dat was wat hij wilde doen en hij was daar ontzettend blij mee. Hij had het aangedurfd voor zichzelf te kiezen.
Als je een keuze maakt, hoef je daar vervolgens niet per se aan vast te houden. De spotlight is tof. In 2019 heb ik, zelfs met een ongeluk en de bijbehorende revalidatie, 29 keer voor de groep gestaan. Trainingen, workshops, gastcolleges, keynotes en masterclasses. In coronajaar 2020 ook nog 23 keer, het grootste deel weliswaar online. In 2021 12 keer en in 2022 was dit 10 keer. Dit jaar maar een paar keer. De focus is verschoven.Maar ik vind het wel oké. Ook omdat ik in de teamcoachopdrachten die ik doe veel van mijn eieren kwijt kan. Het hosten van planningssessies, het co-hosten van scrum- en feedbacktrainingen en het coachen tijdens Srum-events.
Voor mijn ego, Barry, is het fijn om voor een groep te staan. De spotlight is cool. Dankbaar ook. Maar er is ook een afstand. Ik wilde trainer worden. Dat werd ik en daar heb ik ontzettend veel van geleerd. Ik heb er ook heel veel voor moeten leren. Die inzichten en ervaring zet ik nu in voor individuele coaching en langdurige trajecten bij teams in organisaties. Zodat ik echt duurzame verandering kan brengen.
Ik kan trainingen geven, dagvoorzitter zijn, workshops faciliteren, maar ik ben het allemaal niet. Het is leuk om af en toe te doen. En het levert veel geld op. En nieuwe contacten. Ik voel niet meer de noodzaak om heel erg te gaan sleuren aan workshops en trainingen. Nu zijn het vooral langdurige trajecten met teams. En af en toe doet de mogelijkheid zich voor om een teamdag te doen, of een training te geven. Dan doe ik dat. Leuk. Heel leuk zelfs.
Het is een van de dingen die ik doe. Nu. Het maakt het plaatje compleet. Als ik maar in gesprek kan zijn met mensen, hen kan uitdagen, nieuwe dingen kan ontdekken en het idee krijg dat ik impact maak.
Dan is het goed. En wie weet hoe de verdeling volgend jaar is.
Groeten,
Frank
Deze post is een (bewerking van) een paragraaf uit mijn boek ‘En nu eerlijk!‘ De genoemde gesprekken zijn terug te vinden in je podcastapp als podcast uit de gelijknamige serie ‘En nu eerlijk!‘.
