Het is vrijdag 5 april 2019, 9.00u ’s ochtends. Mijn collega haalt me op. Want hij woont om de hoek. Dus we carpoolen. We gaan een weekend weg met het hele bedrijf. Naar Antwerpen. Een mooi programma met een strategiesessie, een boottocht, eten, bier drinken, overnachten en zaterdag een tour door de stad langs streetart.
En dan zondag het plafond schilderen bij mijn inmiddels ex-vrouw. Maar nog wel mijn huisgenoot. Ze had net de sleutel had van haar eigen huis gekregen. De muren waren gedaan. Lekker klussen. Een thuis maken voor de kinderen. En voor hun moeder. Zodat we allebei een frisse start konden maken. En de scheiding konden afronden.
Even zoeken naar de parkeergarage. Parkeren. Spullen mee. De strategiesessie was in de Antwerpen Zoo. Aangekomen even de spullen installeren.
Want ik ging de afsluitende sessie van de strategiemiddag doen. Onder het motto ‘allemaal leuk en aardig, die strategie, maar wat ga JIJ hier nu mee doen?’
Ik had voor iedereen een special edition van mijn boek ‘En nu jij!’ laten drukken. Met een voorwoord van de directeur, een aangepaste achterkant, en een kaft in de huisstijl van het bedrijf.
Ik werkte pas een maand bij WIN. Dat was heel snel gegaan. We kenden elkaar al lang en ineens was het geregeld. Binnengehaald als trainer en teamcoach, maar ook om de boel een beetje op te schudden. En tijdens dit weekend mocht ik daar mee beginnen.
Met het werken bij WIN zou ik wel de verbinding kunnen maken. Want ik had een achtergrond in PMO en projectmanagement, ik kende de ICT-wereld. Dus dat was een perfecte match!
Ik had ’s ochtends m’n showpak aangedaan. M’n mooiste kleren uit de kast gehaald. Een grof geweven blauw met zwart Levi’s houthakkershemd, m’n nieuwe blauwe Quickies, drie armbandjes om. En ik deed m’n nieuwe lentejas aan. Ik liep er messcherp bij. En dat moest ook, want ik wilde shinen vandaag.
De sessie in Antwerpen was een succes. Ik zat er lekker in. Terwijl ik pas een maand voor WIN werkte. Dat was nog best wel spannend.
Iedereen ging met een actie de deur uit. Yes! Een heerlijk gevoel. Dit is wie ik ben. Dit is wat ik kan. Dit is waarvoor ik bij WIN werk. Dit is mijn plaats.
In de eerste maand bij WIN was het wel zoeken geweest naar mijn plekje. Want wat kwam ik nou precies doen? Het bedrijf was niet ingericht om mijn dienstverlening te verkopen. En wat was die dienstverlening nou precies? Met deze workshop had ik het gevoel goed te hebben laten zien wat ik kon brengen bij klanten. Op een wolkje liep ik de Zoo uit.
Ik was op mijn plek. Ik kon de inzichten uit mijn boeken inzetten en op een team loslaten. Het team waar ik bij hoorde. Van binnenuit beweging inzetten. De afgelopen jaren had ik mij ontwikkeld tot trainer en teamcoach en ik voelde dat dit is wat ik moest doen. Mensen verder helpen. Persoonlijk, maar ook als team.
Het voelde als de perfecte stap die alles wat ik daarvoor had gedaan verbond. Eindelijk.
Nu naar het hotel. Inchecken en dan naar de boten.
Het was druk in Antwerpen. We moesten misschien twee of drie kilometer verderop zijn, maar daar deden we een uur over. File, wegopbrekingen, omleidingen. Veel collega’s waren nog later.
Ingecheckt in het hotel, de tassen achtergelaten, op naar de kade. Een paar honderd meter verderop. De boten lagen al klaar. Instappen maar.
Ik zat bijna voorin. Naast de kapitein. Mooi plekje.
Hoe werkt dat eigenlijk met die reddingsvesten? Moeten we die aan? We begonnen al te varen. Want we waren laat. Ja, die reddingsvesten moesten aan.
Jeetje wat een vermogen hebben die boten. Goed vasthouden. Oei. Best spannend. Vind ik dit wel leuk?
Yeah! Schreeuwen, bochten, accelereren. Tja, of ik het leuk vond, weet ik niet, maar ja. We waren weg met het team. Mijn nieuwe team. En ik was binnengehaald als die rare trainer en zo met toch wel een beetje bombarie. Dus ik deed mee. Boer met een beetje kiespijn.
Ik was vooral bezig mezelf vast te houden. Met het idee dat als ik dat niet zou doen ik zo in het water zou liggen.
En nu eerlijk!
Op 5 april 2019 had ik een ongeluk. Middenin mijn scheiding. Op een bedrijfsuitje van wat mijn laatste werkgever bleek te zijn. In anderhalf jaar tijd veranderde alles in mijn leven. En veranderde ik.
Een scheiding, daten, een nieuwe relatie, mijn baan verliezen precies terwijl de coronapandemie de kop opstak, de keuze om te gaan ondernemen, en revalideren van een zwaar ongeluk. En dat allemaal tegelijk.
Een storm in een glas water, als je uitzoomt. Voor mij een periode waarin alles weggespoeld werd. Relatie, werk en gezondheid stonden op losse schroeven en moest ik opnieuw opbouwen. Soms was het glas halfvol, soms zeker ook half leeg.
Langs de gebeurtenissen van deze periode beschrijf ik in mijn boek ‘En nu eerlijk! wat er is gebeurd en hoe ik dat heb beleefd. Hierboven las je de eerste paragraaf.
Vervolgens ga ik in op wat ik heb geleerd aan de hand van mijn ervaringen in de jaren daarna. De inzichten die ik opdeed en hoe ik die toepas.
Inzichten vanuit de ervaringen, inzichten die ik al eens opschreef in een blog of vertaalde naar een liedje, maar ook inzichten vanuit de ruim tachtig gesprekken die ik had voor mijn podcast.
Hoe moet je het leven nou eigenlijk leven?
Een vraag waar geen antwoord op lijkt te zijn. Waarom blijf ik die dan stellen? Waarom stel ik überhaupt zoveel vragen? Ik heb een haat-liefdeverhouding met al die vragen. Ik kan me er in verliezen. Op een negatieve manier waardoor ik eindeloos blijf malen. Van vraag naar antwoord naar nieuwe vraag. Schakelend tussen gevoel en verstand. Zowel dat gevoel als het verstand ter discussie stellend. Maar het kan ook energie geven. Puzzelen, vragen, doorvragen. Een vloek en een zegen ineen. En een eindeloze reis. Vandaar het dubbele vraagteken op de omslag.
Door dit boek te schrijven kan ik reflecteren op alle inzichten. Stilstaan. Ook als spiegel om er zelf eens naar te kijken hoe ik dat doe en heb gedaan. En om af en toe nog eens in terug te kijken. Want het is een interessante rit. Het leven.
Ik hoop dat het je verder helpt in de richting waarin je wil gaan. In het leven van het leven.
Groeten,
Frank
-
‘En nu eerlijk!’ – hardcover€30,00
