Over emotionele zakelijkheid

Mooie column van Ben weer deze week. Ben is mijn held. Ben heeft ook altijd gelijk. Ben geeft mij veel inspiratie. Hij geeft me veel triggers voor mijn blogs. En ik hou van zijn boeken. Heb hem een keer ‘live’ mogen meemaken tijdens een Management Development workshop.
Zo, genoeg daarover. Ik dwaal af. Denk dat het wel duidelijk is. Terug naar de boodschap uit de column.

Werk als roeping. Mensen die werken omdat ze het willen, het leuk vinden en erin geloven. Niet voor het geld, niet voor hun ontwikkeling, maar om iets bij te dragen. Om het verschil te maken. Hoe mooi is dat? Als je op zo’n manier met je werk om gaat, is je werk dus geen werk meer. Als je die lijn door trekt, zijn je collega’s ook geen collega’s. En ga je dus ook niet altijd even zakelijk met hen om. Met je vrienden heb je wel eens ruzie. Dat praat je dan uit en dan is je relatie sterker. Dat werkt alleen maar wanneer beide partijen er op die manier in staan. Dat is dus een risico. Wanneer je dus een mail stuurt waarin je vanuit je gevoel reageert, krijg je de opmerking dat de mail wel erg vanuit de emotie is opgesteld. Dat dat niet kan. Dat je dit beter anders had kunnen verwoorden. Of je dit niet even had kunnen overleggen. Terwijl dit juist een teken is dat het je deert. Dat het je raakt. Dat je je betrokken voelt. Dat is juist positief. Maar zo wordt dat niet gezien.

Ik ben voor meer emotie op de werkvloer. Niet verbloemen. Wel weer goedmaken. Zonder wrijving geen glans. Zonder discussie geen wederzijds begrip.

Groeten,

Frank

Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.