Afgelopen week kreeg ik een rondleiding door de ‘verrekijker’, het nieuwe hoofdkantoor van de Rabobank. Aansluitend nam de programmamanager van de implementatie van de Rabo-variant van het nieuwe werken (want hoe nieuw is dat nou eigenlijk nog?) ons mee hoe hij zijn programma succesvol heeft opgeleverd. In de basis weinig nieuws. ICT is ondersteunend, de fysieke inrichting idem. Het gaat om de manier van werken. Het draait om vertrouwen. Ja, dat weten we nou wel.Wel nieuw is dat zij het geflikt lijken te hebben. Niet alleen maar 30% minder werkplekken realiseren. Niet alleen maar iedereen een flexplek geven. Niet alleen maar laptops en smartphones uitdelen. Een cultuurverandering! Mensen verbinden, zeepkisten, bewijzen, meenemen, early adapters, weigeraars, aanhouden, draagvlak, commitment… The works. Mooi dat het lijkt te kunnen.
Groot verschil is de combinatie van commitment vanuit de top en het feit dat de cultuurverandering niet in een week hoefde. Wie kent onderstaand stripje van Fokke & Sukke niet…
Maar we werken niet allemaal bij de Rabobank. De tijd wordt niet genomen om de manier van werken daadwerkelijk te veranderen. Er wordt veel naar korte termijn gekeken. De return on investment moet minder dan een (boek)jaar zijn. Ik sprak een ondernemer die weer op zoek is naar een loondienstverband omdat zijn oplossing die terugverdientijd niet redt. Ook sprak ik een ondernemer die juist floreert omdat zijn tijdelijk personeel precies zo flexibel is als zijn risicomijdende opdrachtgevers ze graag willen inhuren.
Lange termijn bestaat niet meer. Strategie is er om bijgesteld te worden naar korte termijn inzichten. Investeren doe je om morgen geld te verdienen. Hoe lang gaat dit nog goed?
Ondertussen verandert de cultuur dus wel. Maar niet de juiste kant op. De ontwikkelingen in techniek en denkpatronen vereisen wel dat organisaties mee gaan.
Grappig daarbij is dan weer wel dat juist de nieuwe generatie dat hele flexwerken helemaal niet zo lekker schijnt te trekken. Generatie Y wil samenwerken, wil bevestiging, wil laten zien dat hij de beste is, en kan helemaal niet alleen zijn. Thuis werken werkt dus niet. Flexibel werken ook niet. Wat ze juist wel willen is vertrouwen. Afgerekend worden op output. Iets realiseren. En dat is nou juist dus weer het nieuwe werken. Dat is dus waar we je mee kunt scoren bij de nieuwe generatie.
Dat betekent loslaten, delegeren, kaders stellen, faciliteren, begeleiden. Maar niet sturen. Niet controleren. En ook niet geïnformeerd worden over alles. Vertrouwen dat het goed gaat, totdat je het tegendeel hoort. En dat is lastig. Erg lastig. Waar de grens ligt tussen ‘de nieuwe generatie’ en andere generaties is vaag. En dat maakt het nog weer lastiger. Want geldt dit nou echt alleen maar voor de jonkies?
Dacht het niet.
Groeten,
Frank
PS: volgende keer weer een wat opbeurender bericht.
