Deze post is ook te beluisteren via iTunes of SoundCloud. Voor als je liever achterover wil leunen terwijl ik ‘m je voorlees.
Regels. Normen. Processen. Beleid. Kaders. Doen wat hoort. Omdat het zo hoort. Daar kan ik slecht tegen. Begrijp me goed, zonder regels wordt het een bende en dat is vaak niet handig.
Maar er zijn zoveel regels die nergens op slaan.
Ik breek graag regels en stel ze graag ter discussie. Zoals ik bij voorkeur alles ter discussie stel. Ik heb het de afgelopen weken vaak genoeg over ‘de waarheid’ gehad. Als ik me moet conformeren aan allerlei regels met als enige reden ‘omdat dat nou eenmaal de regels zijn’ dan word ik narrig. Dan ga ik vervelende vragen stellen die beginnen met ‘waarom’. Dan word ik rebels. Ga ik de grenzen over.
Maar ik kan ook flink digitaal zijn. Wel of niet. Aan of uit. Niks ertussen. Goed of fout. Waar of niet waar. Ik heb wel eens bekend gestaan als ‘mister zwart-wit’ en in een beoordelingsgesprek gehoord over mijn sterke moreel kompas.
En dat is wel gek. Want als de waarheid niet bestaat hoe kan ik die dan kennen? En als ik tegen regels ben waar baseer ik dan mijn keuzes op?
Ik doe niet aan regels maar heb wel principes. En die principes staan boven de regels. En principes mogen nooit geschonden worden. Want principes zijn van jezelf. Die gaan over waar je voor staat. Of waar ik voor sta, in dit geval.
Natuurlijk komen die principes ook (vaak) overeen met de geldende regels. Bijna alle verkeersregels zitten bijvoorbeeld in mijn principes. Behalve rechts inhalen als er weer iemand op de A1 of A2 op de derde of vierde baan sukkelt. Of de doorgetrokken streep van de spitsstrook niet over durft te steken.
Natuurlijk wil ik in principe (uit principe) niemand kwaad doen. Maar dat betekent allerminst dat ik iedereen maar altijd te vriend wil houden. ‘Van lief doen worden we nooit professioneel’ hing ik ooit als tegeltje op onze afdeling. Want zo is het.
Een belangrijk principe is: regels moeten ergens op slaan. Van negen tot vijf op kantoor zitten ‘omdat we dat hier doen’ is idioot. Om vijf uur naar huis gaan ‘omdat ik maar voor acht uur betaald word’ ook.
Het doorbreken van de normen, van wat iedereen doet en zelfs van regels is een belangrijke basis in mijn werk. Of eigenlijk voor mij als mens. Soms zelfs voor de lol. Om een punt te maken. Om te bewijzen dat het kan. Te laten zien dat je niet hoeft te doen wat iedereen doet op de manier die gebruikelijk is. Noem het rebels, noem het outside the box denken, noem het creatief. Voor mij is dat ‘je eigen weg bewandelen’. De weg die leidt naar waar je wil zijn.
De kans dat het gebaande pad precies leidt naar waar jij wil zijn is natuurlijk statistisch gezien vrij klein.
Kom erachter wat je wil. Of je dat wel wil. Houd de verboden woorden scherp, doe dingen vanuit egoïsme en kies bewust voor jezelf. Met discipline. Doorbreek patronen van jezelf en van anderen. Vanuit eerlijkheid naar jezelf en naar anderen. Experimenteer. Doe het anders. Zet kleine stapjes. Doe eens gek.
En doe het nu. Heb lef. Door de pijn heen.
Ik heb het altijd over verbinden op drijfveren en over ‘de onderkant’. De onderkant van de ijsberg is dat. Daar waar je identiteit en je doel zitten. De bovenkant is niet belangrijk. Dat is letterlijk ‘oppervlakkig’. Totaal irrelevant. Verbind met anderen op basis van wat je diep van binnen vindt, dan zijn de regels helemaal niet meer belangrijk. Die volgen dan wel.
Dat is weer de moeilijke weg. De regels volgen is veel makkelijker. Lekker binnen de lijntjes. Doen wat iedereen doet. Niet opvallen. Niet raar doen. Op de automatische piloot. Doen wat je gisteren ook deed.
Tja, dat kan. Maar wat vind je nou echt belangrijk?
Denk er maar eens over. En laat het me dan weten.
Groeten,
Frank
Geen blog meer missen? Schrijf je in voor de blogalert!
