Als ZZP-er ben je vaak zelf het product. Hoewel mooi verpakt in producten, ben jij datgene waar de klant voor moet vallen. Dat betekent dat je jezelf in de etalage moet leggen. In zoverre, een bepaalde versie van jezelf. Natuurlijk leg je de mooiste kant naar boven en zet je een mooie beschrijving op het prijskaartje. Maar ik lig helemaal niet zo lekker in de etalage.
Ik pingpong nu een paar jaar tussen wel en niet zelfstandig willen zijn. Ik ben er nog steeds niet uit. En ergens zegt een stemmetje dat ik er allang uit ben, maar dat het gewoon te eng is en ik er daardoor bij weg wil blijven. In een blog vorig jaar over fierljeppen in zeven sloten tegelijk had ik het over dat pingpongen en hoe ik mijn alter-ego Barry kan inzetten om sloten over te springen. Een alter-ego dat ik in het leven heb geroepen toen ik achter de bar werkte van mijn 19e tot mijn 25e. Maar nu zijn Barry en Frank dezelfde persoon. Ik ben mijn bedrijf. Ik ben de winkel. Ik ben mijn product. En ik ben de verkoper.
Ik denk aan de cover van het boek ‘Onbeperkt houdbaar’ van Jeroen Busscher. Een boek dat ik al vaker heb aangehaald in blogs en boeken. Omdat het label ‘ververs jezelf’ zoveel impact op me heeft gemaakt. Jezelf verversen zodat je relevant blijft. Omdat je, of je het nou wil of niet, een product bent. Je ligt op de markt. De arbeidsmarkt. Of, als je ondernemer bent, die markt waarin jij opereert. Maar op die cover staat een meneer in een luchtdichte verpakking. Dat geeft me nogal een verstikkend gevoel.
Een week na de blog over fierljeppen schreef ik over hoe graag in de spotlight sta. Over hoe graag ik mensen verder breng door ze een duw te geven, een spiegel voor te houden, te inspireren. Dat is wat ik wil doen. En dat doe ik graag op een podium. In de spotlight. Alle aandacht gericht op mij. Bovendien wil ik me vrij kunnen bewegen, vrij kunnen denken en vrij kunnen handelen. Mijn eigen ideeën en visie vormgeven en daar concepten en producten van maken. Niet gekaderd door hoe anderen denken dat het moet. Want dat dat voor hen werkt, betekent allerminst dat dat voor mij ook zo is. Sterker nog, waarschijnlijk werkt het een stuk minder goed. Ik heb een mening en daar sta ik voor. Voor de groep. En die groep krijg ik mee.
Je moet jezelf zijn, in je kracht staan, de beste versie van jezelf zijn, authentiek, et cetera. Dat zijn tegeltjesteksten waarvan de rillingen je over rug lopen. Maar daaronder zit natuurlijk een ontzettende waarheid: als je je niet laat leiden door wat andere mensen vinden, je niet laat beperken door wat ‘normaal’ is, je gebruik maakt van je talenten en competenties, je de energie aanboort vanuit je drijfveren, dan lever je de maximale waarde. Daar hebben mensen meer aan. Daar heb jij meer aan, want je doet wat je leuk vindt, wat je kan, wat jij belangrijk vindt en je doet het op jouw manier. Dan vink je alle vier de klaverblaadjes van mijn geluksmodel af.
Maar hoe dan? Ik heb een boek vol geschreven over hoe je jezelf saboteert, je goed praat waarom het allemaal niet kan, je brein vol zit met overtuigingen over hoe de wereld werkt, hoe mensen naar je kijken… En ondanks dat het grootste deel van dat boek gaat over hoe je dat doorbreekt lekt bij deze loodgieter de kraan natuurlijk het hardst. Want ik zie mezelf daar liggen in de etalage. Tuurlijk. Trainer, coach, schrijver, podium hier, webinar daar, gevulde agenda, online programma. Maar loop je de winkel door naar achter dan zie je mij ook ploeteren. Zorgen maken. Geen geloof hebben in mezelf. Moeite hebben de telefoon te pakken. Focus te hebben. Afleiding zoekend door vooral te produceren. Maar het moet minder. Het moet scherper. En vervolgens moet ik mensen gaan bellen. Want klanten komen niet vanzelf naar me toe. En dus moet ik toch mezelf gaan aanprijzen. Misschien kan Barry me helpen. Dat hij gaat bellen.
Ondertussen experimenteer ik verder. Deel ik mijn reis vanaf mijn permanente tussenbestemming. Door te delen maak ik beloftes. Naar jou, maar vooral naar mezelf. En ik organiseer gesprekken met mensen die mij inspireren. Die keuzes hebben gemaakt om vrijer te worden in hun denken en handelen. Om de kunst af te kijken. En jij mag meeluisteren.
Ik ben blij te horen dat de mensen die ik spreek in mijn podcast inderdaad ook ‘gewone mensen’ zijn. Dat zij dezelfde struggles hebben als ik. Dat zij op andere vlakken hun uitdagingen hebben. En zo leer ik steeds een beetje meer. Elke dag een beetje beter worden, dat is de bedoeling. Blijven leren. Nooit klaar. telkens weer een sloot over. Telkens zelf in de spiegel kijken en mezelf toespreken. Mijn beste gezicht opzetten in de etalage. En ook met compassie en trots naar mezelf kunnen kijken. Zowel naar mezelf in de etalage als naar mezelf achterin de winkel.
Kleine stapjes zetten om verder te komen. Patronen en overtuigingen doorbreken. Ik experimenteer er zelf mee en deel mijn uitdagingen omdat ik graag wil dat jij het ook gaat doen. Ik kan je daar bij helpen met mijn online programma of ik kan je team activeren om een stap te zetten in de juiste richting. Maar je kan het ook zelf. Bepaal voor jezelf één ding dat jij vandaag nog kunt doen om verder te komen. Wie kan je bellen? Met wie kan je afspraak maken? Welk boek moet je lezen? Wie kan je helpen?
Organiseer het. Regel. Stuur dat appje. Verzend die mail. Pak de telefoon. Het is niet moeilijk. Het kost je drie minuten. En het brengt je verder. En het gevoel daarna is heerlijk.
En dat gezegd hebbende, en nu ik! Ik ga nu één actie doen. Bedankt voor je luisterend oor.
Groeten,
Frank
