Zoals iedere muzikant (denk ik) droom ook ik stiekem dat ik op een dag de AFAS Live plat speel. En volgende week dan de 013, Tivoli, de Effenaar, de Luxor Live en de Flint. En dan afsluiten in Paradiso. Net als dat ik er van droomde met eigen muziek op Spotify te staan. Gestreamd kunnen worden net als al die andere artiesten. Dat ik ‘m op shuffle zet en dat dan ook gewoon mijn liedjes voorbij zouden komen.
Dingen voor op mijn bucketlist. Dingen om over te dromen. Net als een boek op bol.com hebben staan. Maar net als een boek op bol.com krijgen is je muziek in de bibliotheek van Spotify op laten nemen helemaal niet ingewikkeld.
In mijn trainingen en workshops, maar ook in de coaching die ik doe daag ik mensen uit experimenten te doen. Kleine stapjes te zetten die zo klein zijn dat ze het durven, maar tegelijk zo groot dat het over de rand van hun comfort zone gaat. Elke dag een beetje worden door kleine stapjes te zetten.
Ik doe mijn best dat principe zelf ook toe te passen. Zo zette ik vijf jaar geleden een stapje over de drempel van de Kamer van Koophandel en richtte ik mijn eigen bedrijf op. Een actie van niks. Kostte een half uur en een paar tientjes.
Zo zag ook in september 2016 mijn eerste boek het levenslicht. De inhoud had ik al grotendeels, en die printte ik dan uit op A4, voorkantje ervoor, nietje erdoor en ik had een boek. Maar echt uitgeven? Dat kon toch niet? Ik was toch geen schrijver? Totdat ik op het fenomeen ‘self-publishing’ gewezen werd. Toen was ik door mijn excuses heen. En na flink wat redigeren en schaven kon ik met een paar muisklikken mijn boek publiceren en is dat nu (samen met mijn drie andere boeken) werkelijk overal te koop.
Twee weken geleden nam ik een podcast op met Marije van der Nat. Ik wilde het met haar hebben over het zijn van muzikant. Wat dat kost. Wat dat oplevert. Hoe het is om de droom te leven. We hadden het over van alles en nog wat en aan het einde vertelde ik dat ik het tof zou vinden om in de toekomst iets in mijn podcast te gaan doen met muziek. Die gedachte speelde al langer. In podcast #029 had ik het met Geert Kamps over hoe hij de fiets inzet als middel om tot goeie coachingsinterventies te komen. Hij doet dat in de natuur. Na afloop vertelde ik hem dat ik er stiekem van droom om mijn liefde voor muziek ook een plek te geven in mijn werk. Maar hoe, dat wist ik nog niet.
Datzelfde vertelde ik Marije (luister hier vanaf 1:10:50) en we filosofeerden daar wat op door. Muziek is (ook) een manier om woorden en gevoel te geven aan de boodschap die ik met mijn podcast hoop over te brengen. Wat nou als we dat zouden kunnen inzetten in de podcast? Ik vroeg Marije of zij een liedje heeft opgenomen dat ik er achteraan zou kunnen editen. En dat een droom van mij zou zijn om de podcast af te sluiten met het spelen van een liedje. Maar dat kon natuurlijk niet. Veel te ingewikkeld. Kost te veel tijd. Vet eng. Is iets voor ooit. Totdat Marije zei: “Waarom zou je niet aan het eind van de podcast een liedje spelen?” Maar natuurlijk kon dat niet. Dan moet ik dat gaan instuderen. En soundchecken. En produceren. En gedoe. En… En… En… “Maar wat let ons om nu even te jammen? Jij speelt iets, ik zing iets.” Ja, ehh… Dat kan toch zomaar niet?
Maar natuurlijk kon het wel. Dus zetten we de opname stop, verplaatste ik een camera, sloot mijn piano aan en daar gingen we. Een liedje dat ik nog nooit had gespeeld, laat staan samen met Marije.
Ik laat mij graag uitdagen door anderen. Ik dwing mezelf in een positie waarin ik niet meer terug kan. Natuurlijk wilde ik diep van binnen dat Marije mij uitdaagde. Net als dat ik wilde dat Geert mij een duw gaf. Dat is wat de podcast met mij doet. Dat is wat ik de podcast met mij laat doen. Net als dat ik de reüniegroep van Cambridge mij liet uitdagen (lees het verhaal in die blog). En ik mij heb laten uitdagen om een boek uit te brengen.
En zo kwam ik er vorige week bij toeval (toeval?) achter dat ik het uitbrengen van muziek op Spotify ook helemaal niet ingewikkeld is. In mijn vorige post schreef ik over een lidje dat ik had gemaakt. Daarin schreef ik ook hoe ik ook met muziek mijn verhaal wil vertellen. En hoe ik dat wil delen. Dat kan dus ook via alle (andere) streamingplatforms. Dus heb ik nu vier nummers op Spotify staan. En ook meteen de opnames die ik maakte met de Echte Mannen uitgebracht als album.
Volgens Spotify ben ik nu een ‘Geverifieerde artiest’. Zoals bol.com en managementboek mij ‘auteur’ noemen. What’s in a name? Nou, best wel wat. En ook precies niks. En dat is nou net de balans die ik zoek. Het is goed om te dromen. Om die bucketlist te hebben. Maar als daar alleen maar onbereikbare, onmogelijke dingen op staan waarvan je er nooit een realiseert blijft het bij een onvervuld verlangen. En de ontevredenheid die daar bij hoort. Dan werkt het alleen maar tegen je. Al die dingen die je nog moet doen, maar waar je niets van af kunt strepen.
Wat kan wel? Wat is slechts een paar muisklikken away? Veel meer dan je denkt. Ga op zoek. Daag je uit. Laat je uitdagen. gebruik anderen als spiegel. Zet stappen en word elke dag een beetje beter.
Ik heb weer een vinkje binnen op mijn bucketlist. Een blauw vinkje in dit geval. Geverifieerde artiest.
En nu snel verder, want nu ik weet hoe het werkt moet de kwaliteit een stukje omhoog. Aan Marije vertelde ik dat ik eigenlijk alleen nog een basgitaar nodig heb om echt alles goed in te kunnen spelen. Die hangt hier inmiddels ook aan de muur. De tracks ben ik opnieuw aan het inspelen, dus er komt een herziene EP aan. Blijven schaven, blijven bewegen.
Groeten,
Frank
