“Doe jij eerst de randjes? Dat doen alleen amateurs!”, zei ze. Ze had meegedaan aan het Nederlands kampioenschap puzzelen. Ze had er verstand van. En ik dus blijkbaar niet. Ik deed het niet op de juiste manier.
Ik hou van puzzelen. Verschillende stukjes bij elkaar zoeken, verbanden vinden. Vooral met mensen. Erachter komen wat ze nou echt bedoelen. Wat werkelijk het probleem is. Om dan met de beschikbare middelen op zoek te gaan naar een oplossing. Een oplossing die past.
Ik kijk er breed naar. ‘Holistisch’, zou je kunnen zeggen. Al vind ik dat een wat te zweverig woord. Het gaat erom het probleem goed af te pellen en terug te brengen naar de essentie. Geen grens is heilig.
Maar ik werk wel binnen een kader. Dat tast ik af. Ik stel het ter discussie. Heb ik er invloed op? Zo nee, dan is dat kader keihard. Hangt ook af van wie mijn opdrachtgever is. Of de context waar mijn coachee in zit. Sommige dingen zijn gewoon zo. Die moet je dan maar accepteren. Dat bepaalt dan het kader waarbinnen we gaan zoeken naar hoe het beter kan.
Teams hebben ook een kader nodig waarbinnen ze vrij kunnen werken. ‘Framed freedom’, hoorde ik laatst. Vrijheid hebben binnen kaders. Ik heb dat nodig, het team heeft het nodig. Die kaders met elkaar opzoeken en vaststellen helpt om met focus waarde te leveren. Autonomie om het werk naar eigen inzicht uit te voeren. Om daarbinnen zelforganiserend en zelfs zelfsturend te zijn. Op weg naar het afgekaderde doel.
In de alom bekende bestseller van Daniel Pink ‘Drive – the surprising truth about what motivates us’, is autonomie is een van de drie elementen van intrinsieke motivatie. De ruimte voor eigen inbreng en invulling. Naast ‘purpose’ en ‘mastery’. Je purpose, of missie, of je doel is dat wat jou betekenis en richting geeft. Mastery gaat over het inzetten van je vakmanschap, van je competenties. Hoe meer ruimte je hebt voor deze drie elementen, hoe meer energie je er van krijgt.
Die energie heb je nodig om tot resultaten te komen. En om het onderweg naar je zin te hebben. Zoals je dat kader nodig hebt om je richting te geven. Want als alles mag, dan mag er wel heel veel. Zo is het ook belangrijk dat de verantwoordelijkheden duidelijk zijn en nageleefd worden. ‘Verantwoordelijkheid’ is dan ook niet voor niets het vierde niveau van de piramide van Lencioni.
Ik puzzel lekker door. En ik doe eerst de randjes. Die heb ik nodig om te kunnen functioneren. “Maar als je in het midden begint ben je sneller klaar!”, voegde ze nog toe. Dat kan wel zo zijn, maar het gaat er mij niet om dat ik zo snel mogelijk klaar ben. Op het NK puzzelen zal dat de definitie van succes zijn. In mijn werk is dat wel heel anders.
Groeten,
Frank
