Wat een week! Sinds ik ruim een week geleden aankondigde de sprong te wagen en op zoek te gaan naar mensen, teams en organisaties die een boost nodig hebben, raas ik het land door en heb ik de leukste gesprekken. En dat heeft me veel mooie inzichten gebracht.
Mijn week begon eigenlijk al iets eerder. Vorige week vrijdag was ik bij een bureau in Amsterdam waar ze organisaties helpen wendbaarder te worden. Agile, Scrum, zeker. Maar vooral werkelijk anders gaan werken om uit de verstarring te komen en echt wendbaar te zijn. Geen Agile, maar agility. Geen trucje, maar een staat. Een papiertje halen is leuk, maar met een gecertificeerde Scrum master in huis ben je nog geen wendbare organisatie. Dan zal je ook moeten werken aan je cultuur, je leiderschap en het gedrag. Enter: Frank Oeben. Een mooi gesprek dat hele mooie aanknopingspunten biedt voor een samenwerking. In januari praten we verder.
Maandag
Maandag was ik bij een adviesbureau in Loenen aan de Vecht. Na een rustieke rit via Hilversum, over de Loosdrechtsedijk, tussen de plassen door kwam ik heerlijk uitgerust aan voor een goed gesprek over hoe dingen ook anders kunnen. Over het belang van gevoel en spiritualiteit in verandertrajecten. Over hoe onbelangrijk methodieken geworden zijn. Dat het gaat om samenwerken. Om het echte gesprek. Om wat je eigenlijk bedoelt. Hoe je dat naar boven krijgt. En hoe mooi het is als dat lukt. Een mooi gesprek. Nieuwe inzichten rijker.
Dinsdag
Een thuiswedstrijd. Ik mocht een presentatie geven in Amersfoort. Hoe verleid je een klant om verder te gaan dan het behalen van een certificaat en ook werkelijk duurzaam, veilig of kwaliteitsgericht te werken? De oplossing ligt bij het gedrag van mensen.
Vanuit de overheid, maar ook vanuit de markt worden er steeds meer eisen gesteld. Allerhande ISO-certificeringen, veiligheidsladders, MVO- en CO2-Prestatieladders, noem maar op. Zonder de benodigde certificaten aan de muur doe je als organisatie niet mee. Je mag niet eens meedoen, of klanten laten je niet meedoen. Het behalen van die certificeringen is dus van levensbelang.
Maar het behalen van een certificaat alleen betekent niet dat er ook daadwerkelijk iets verandert op de werkvloer. Over de stap van veiligheidsbewustzijn naar veiligheidsgedrag schreef ik al eens een blog, net als de weg naar meer duurzaamheid op de werkvloer. Met dit bureau ga ik verder bekijken hoe ik hen kan helpen de stap te maken van certificering naar gedrag.
Woensdag
Als je doet wat je leuk vindt, word je beter in waar je goed in bent, schreef ik al eens op een tegeltje. Als iedereen toch zou doen wat zij of hij leuk vindt. Dan wordt de wereld werkelijk ‘a better place’. Hoe verbind je talent binnen een organisatie en laat je mensen elkaars talent ontwikkelen vanuit eigen competenties en drijfveren? Daar heeft de ondernemer die ik woensdag sprak een antwoord op. Met een no cure, no pay-model bestormt hij de markt. Waarom heeft iedere organisatie in Nederland deze oplossing nog niet omarmd? Is het eng? Is het spannend? Is het ongeloof? Is het omdat het te ingewikkeld lijkt om het causaal verband te bepalen tussen het verlaagde verzuim of verloop, de talentontwikkeling en de interne mobiliteit enerzijds en de oplossing anderzijds?
Medewerkers die elkaar gaan vinden op basis van hun drijfveren, die elkaar gaan coachen en trainen, teams die worden geformeerd op doelstellingen in plaats van (enkel) op ervaring (lees deze blog), vacatures worden gevuld met eigen mensen die daardoor binnen de organisatie behouden blijven, dat wil toch iedereen? Eens kijken hoe ik daar een steentje aan bij kan dragen. Ook hier een vervolgafspraak in januari.
Vanuit Laren reed ik door naar Nieuwegein. Bekend terrein. Het kantoor waar ik ruim dertien jaar veel lol getrapt heb: Ordina. Naast enkele oude koeien hebben we het gehad over een kennissessie die ik in februari ga geven bij de Rabobank. Over wat maakt dat we doen wat we doen, gebaseerd op mijn boek ‘En nu echt!’. Die staat in mijn agenda.
Woensdagavond reisde ik af naar Hoofddorp voor de 100% Inspiratie Show van Thijs Lindhout. Wat een show. Wat een inspiratie. Intens. Ik legde de basis voor deze blogpost.
Onder de post ontstond ook nog een leuk gesprek over jaloezie. Lees of praat hier mee.
Donderdag
Donderdag was ik in een dorp achter Nijmegen waar ik een team begeleid op structuur, rust, communicatie en samenwerking. Je kan het een cultuurprogramma noemen. Of een strategieprogramma. Of het gaat over leiderschap. Of over teamontwikkeling. Maar het gaat er vooral over dat ze moeten leren met elkaar te praten.
Dat praten zijn we een beetje verleerd. We communiceren via schermen. Psychiater en schrijver Dirk de Wachter maakt zich daar zorgen over, deelt hij met Sophie Hilbrand in de VARAGids: “We zouden beter voor elkaar moeten zorgen. En als we het een beetje moeilijk hebben met elkaar praten; met uw geliefde, met uw zus, met uw moeder, met uw vriendin, met uw buurvrouw. Práát!”
Vrijdag
Vrijdag dronk ik koffie met een oud-collega. Haar contract was niet verlengd, maar ze heeft alweer een nieuwe baan. Mooi hoe dat gaat. Hoe dat geen toeval is. Als je goed werk levert, actief en bewust rekening houdt met wat je wil en wat je volgende stap moet zijn, dan ‘verschijnt’ die volgende stap. Dat is niet het universum, geen karma, dat is geen hogere macht, niet de ‘The Secret’, dat doe je zelf. Of het is al die dingen wel, maar ik noem het anders, dat kan ook. Zorg voor jezelf, dat is goed voor de ander.
We hadden het erover hoe egoïsme ervoor zorgt dat de wereld a better place wordt. Want als jij doet wat jij het beste kan, lever je het meest op. Zelfs als je daarvoor iemand anders van zijn stoel trapt of het beschikbare plekje voor de neus wegkaapt. Die ander heeft dan waarschijnlijk ergens een betere plek. Waar die meer plezier heeft en meer oplevert.
We hadden het erover hoe ik geen held ben. En hoe ik niks meer kan dan een ander maar alleen misschien wat meer mijn talent inzet. Ze bewonderde mijn inzet om anderen te helpen. terwijl ik dat alleen maar doe omdat dat toevallig mijn talent is. En ik daarvan in flow kom. Iedereen heeft talenten. Iedereen kan iets bijdragen. Vanuit een missie. Een bestaansrecht zelfs. Schreef ik drie jaar geleden een mooie blog over. Jezelf kennen is belangrijk, jezelf zijn in veel gevallen niet. Ben je wie je wordt of word je wie je bent? Kan je de beste versie van jezelf zijn, of ben je die altijd al?
Conclusie?
Want dat is wat ons als mensen nu bezighoudt. We zitten zo ver bovenin Maslows piramide dat we ons alleen nog maar bezighouden met zelfontplooiing en zelftranscendentie. Dat was ruim zeven jaar geleden al mijn verwondering en dat is het nog steeds. Ik wil geluk brengen en de wereld leuker en gezelliger maken. Dat is wat ik kan. Dat is wat ík leuk vindt. Het stoort mij dat zo veel mensen elke dag iets doen wat ze niet leuk vinden. En vooral dat ze zich daar aan storen, maar er niets aan doen. En het is niet altijd feest, en niet iedereen kan zomaar alles worden. Zeker niet. Maar dat betekent niet dat iedereen dan maar moet berusten in de situatie waar hij of zij in zit. Zoals Thijs Lindhout woensdagavond zei: “Het leven is niet maakbaar, maar wel stuurbaar.”
Er wordt te weinig lef getoond. Er is te weinig assertiviteit. Mensen stellen zich niet kwetsbaar op en zijn niet eerlijk over hun doelen. Er worden te weinig vragen gesteld en te veel wordt voor waar aangenomen.
Dus strijd ik door. En help ik teams ‘de waarheid’ boven tafel te krijgen door werkelijk met elkaar in gesprek te gaan. En help ik procedures en certificaten te vertalen naar gedrag. En geef ik woensdag 6 februari een training. Want ik had me woensdagavond voorgenomen mijn jaloezie om te zetten in actie.
En nu jij, maar echt!
Een training over je doelen, je gedrag, wat je ‘eigenlijk’ wil en wat je tegenhoudt. En dat gaan we doorbreken. Omdat dat kan.
Een training met garantie. Je betaalt wat je wil betalen. Ook als je niks kan betalen. Of je als je het veel meer waard vindt. Ik vind dat iedereen deze training moet volgen. Wordt de wereld beter van. Doe je mee?
Groeten,
Frank
