“Waarom werken mensen zo hard?” Een hele goede vraag. Mijn eerste reactie was: “Omdat je denkt dat harder werken meer oplevert.” Meer input leidt tot meer output. Volgens de derde wet van Newton gaat iedere actie gepaard met een reactie. En volgens de eerste wet van de thermodynamica, de wet van behoud van energie, kan energie niet verloren gaan. Het lijkt daarom logisch aan te nemen dat de energie die je in je werk stopt, leidt tot resultaat uit dat werk. Meer output en zelfs meer outcome. Maar dat is helemaal niet zo. Met harder werken bereik je minder. We willen steeds meer, stellen steeds hogere eisen en verzinnen steeds nieuwe oplossingen voor nieuwe problemen, die tot weer nieuwe problemen leiden. We investeren door te presteren, maar incasseren onze winst nooit. Die herinvesteren we door te blijven presteren.
Met ‘hard werken’ bedoel ik veel werken. Veel uren maken. Tijd besteden aan je werk. Veel tijd besteden aan je werk. En daarmee minder tijd over houden voor de dingen die jij belangrijk vindt. De tijd tikt continu weg en iedere seconde die voorbij gaat komt nooit meer terug. Het is aan jou hoe je die seconden besteedt. Wil jij terugkijken op een leven lang hard werken of een leven vol mooie momenten?
Je kunt maar beter slim omgaan met je tijd. Hard werken is niet effectief, het brengt je niet verder. Tenzij je per uur betaald wordt en meer uren dus evenredig meer geld betekent schiet je er dus weinig mee op. En ook als het wel meer geld op zou leveren is het niet aan te raden, want geld maakt niet gelukkig.
Waarom werken mensen dan zo hard? Is het vanwege sociale druk? Of om iets te bewijzen?
We hebben de natuurlijke aanleg om bij een groep te willen horen. Mensen zijn hulpeloze wezens als zij niet met een groep zijn. In ons eentje kunnen we niks. We hebben een ecosysteem om ons heen nodig. Bescherming, zorg, maar ook spullen, diensten en kennis. In ons brein werken allemaal mechanismen die er voor zorgen dat we rekening houden met andere mensen.
We hebben de angst om er niet bij te horen, sociale afwijzing doet pijn. We krijgen shotjes serotonine als we samenwerken, oxytocine als we knuffelen. Dat voelt fijn.
We spiegelen ons gedrag aan anderen. Dit helpt ons te leren, maar zorgt ook voor kuddegedrag. We hebben ‘theory of mind’: we interpreteren gezichtsuitdrukkingen en bedenken wat andere mensen denken. Sowieso denken we veel over wat andere mensen denken. Vooral denken we over wat andere mensen van ons denken. Maar andere mensen denken helemaal niet zo veel over ons. Wij vinden onszelf heel erg belangrijk. Ons ego wil erkend worden. Maar die erkenning zou natuurlijk niet moeten komen uit het feit dat we zoveel uren maken.
Andere vraag dan. Waarom zou je minder hard gaan werken? Want als het nou gewoon een fijn gevoel geeft, dan is dat toch fijn?
Nou, dat fijne gevoel is heel prettig op de korte termijn, maar kortetermijnfijn leidt tot langetermijnpijn. Juist de moeilijke keuzes leiden tot een makkelijk leven. De zin van het leven zit juist in de onzinnige dingen.
Ga vooral niet minder hard werken als dat harde werken niet tot problemen leidt. Als je je tijd nergens beter aan kunt besteden. Als je geen stress ervaart. Maar doe me een lol, sta heel even stil om te bepalen of dat wel echt zo is.
En als je dan wil veranderen, doe dat dan in kleine stapjes. Focus aanbrengen op de juiste dingen. Kleine keuzes maken in je dagelijkse handelen. Niet de hele wereld in een keer op zijn kop zetten. Nadenken over wat jij belangrijk vindt en daar je gedrag op baseren.
Doe wat jij wil op de manier waarop jij dat wil, maar laat je niet (te veel) afleiden door kortetermijngenot. Hard werken geeft misschien een kick en wie weet zelfs een keer een schouderklopje. Maar is dat hoe jij bekend wil staan? ‘Hij heeft altijd hard gewerkt’?
Succes. En veel geluk.
Groeten,
Frank