“Mensen zouden egoïstischer moeten zijn”, zeg ik vaak. Beetje om te narren, maar vooral omdat ik het vind. Voor jezelf kiezen en dingen doen die je leuk vindt, zorgt er tenminste voor dat je het zelf naar je zin hebt. Maar mijn pleidooi voor egoïsme gaat veel verder dan dat.
In de ruim 70 gesprekken die ik voerde voor mijn podcast kwam dit thema vaak voorbij. Een aantal keer door de gast ter sprake gebracht, of door mij. Vaak vanuit het perspectief van coaching en persoonlijke ontwikkeling. Als je doet wat je leuk vindt, word je beter waar je goed in bent, schreef ik acht jaar geleden. ‘De dubbele werking van doen wat je leuk vindt’, noemde ik dat toen. Je doet iets wat leuk is, en dat is leuk. Dus dat is mooi. Leuk is goed. Maar dat het leuk is, zorgt er ook voor dat je veel energie geeft. Dat je er nog meer in stopt, en daardoor nóg meer oplevert. Dus je baas wordt er ook blij van. En je bent een leuker mens voor je omgeving. Voor je collega’s, voor je familie, voor je partner. Positiviteit vermenigvuldigt. In je omgeving en dus ook voor jezelf. Want doordat je meer energie steekt in wat je leuk vindt, ontwikkel je je sneller, dat geeft weer energie, dan zet je stappen, dat geeft weer energie, enzovoorts. Daarom zeg ik altijd dat iedereen mijn training moet volgen. Niet letterlijk, maar als meer mensen zich af zouden vragen wat ze doen, waarom ze dat doen en of dat wel de juiste dingen zijn, zou de wereld mooier worden.
Naast gesprekken over persoonlijke ontwikkeling en coaching heb ik ook verschillende mensen gesproken over organisatieontwikkeling. En over organiseren. Over bullshitbanen en hoe we elkaar allemaal bezig houden. In mijn podcastgesprekken stel ik mijn gasten vaak vragen waar ik mee zit. In dit kader is dat vaak de vraag: “Waarom maken we het elkaar zo moeilijk op de werkvloer?” Niemand zit te wachten op gedoe, toch is er veel gedoe in organisaties. Frustraties, mensen die langs elkaar werken, hun ellebogen gebruiken of zich van dag naar dag slepen hopend zo min mogelijk te hoeven doen. Terwijl als iedereen nou meer aandacht zou besteden aan het doen van leuk werk, vanuit een eigen, egoïstische insteek om zélf leuker werk te hebben, dan zou het veel leuker worden. Dan zou er meer met elkaar in plaats van langs elkaar gewerkt worden, dan zou de blik veel opener zijn, zou men elkaar ruimte geven. Dat zou een hoop problemen oplossen, is dan vaak onze conclusie van de podcast.
En vanuit het idee dat ‘de meeste mensen deugen’ kan het ook niet anders dat we ons samen meer gaan inzetten voor minder gedoe op de werkvloer. We hebben dan allemaal meer energie, omdat we dus doen wat we leuk vinden. We kijken positief naar ontwikkelingen en gebeurtenissen, omdat we dus gelukkig(er) zijn. En omdat het nou eenmaal leuker is om met vrolijke mensen samen te werken, zoeken we elkaar meer op, praten we meer met elkaar en gaan er dus veel meer dingen goed.
Als ik in trainingen mensen laat nadenken over wat zij zouden doen als ze de loterij winnen, zit daar bijna altijd iets in met een goed doel. Mensen helpen. Dat hebben wij van nature in ons zitten. We zijn erg sociale dieren. We deugen. We willen samenwerken, het juiste doen en voor onze naasten zorgen.
We weten dat organisaties het best functioneren als teams divers en inclusief zijn. Ook hier heb ik verschillende mensen over gesproken. Diversiteit is leuk, maar zonder inclusiviteit heb je er weinig aan. Ik sprak over deze thema’s, en over man-vrouwverschillen en ook hier kwamen we vaak tot de conclusie dat juist als we ons goed voelen, de ruimte ontstaat voor ieders inbreng. Als je doet wat je leuk vindt, waar je goed in bent, wat voor jou betekenis heeft en je hebt de ruimte (en het vertrouwen) het op jouw manier te mogen doen, dan ontstaat er ruimte voor harmonie. Ruimte voor samenwerking. Ruimte voor iedereen.
Stress zorgt ervoor dat onze neocortex minder goed functioneert. Met onze neocortex denken we bewust na, voorbij onze oerdriften. Dus willen we voorbij ons ego, voorbij de wil om de sterkste, de belangrijkste en de voorste te zijn, en willen we het juiste doen, is het zaak om stress te reduceren. En wanneer heb je weinig stress? Als je gelukkig bent!
Het is heel simpel, en daarmee ontzettend ingewikkeld. Want het is groots en vaag. En dat maakt het voor mij juist zo leuk. Enerzijds om het minder groots te maken, anderzijds om de vaagheid te omarmen. En dat ook zo durven op te schrijven. De vaagheid omarmen. Nog een keer. Het neigt naar het zweverige. En dat is het juist niet.
Doen wat je leuk vindt. Omdat je dat leuk vindt. Dat is waar het egoïsme waar ik het over heb om draait.
Groeten,
Frank
