“Als ik alleen ben dan ben ik mezelf, maar met anderen ga ik me gedragen naar anderen.” Dat zegt Diana, de gast in aflevering 79 van de Omdenken podcast. Ze opent de podcast met het neerzetten van haar probleem: “Ik merk dat er best verschil zit tussen wie ik eigenlijk zou willen zijn, en wie ik denk dat ik eigenlijk gewoon ben.” Ze stelt zich vaak extravert op. Ze wil graag hulpvaardig en sociaal zijn. Met mensen omgaan, samen zijn. Maar ze houdt er van te bakken, te tekenen, sieraden te maken. Saai. Vindt ze zelf. En dat wil ze niet zijn. Saai.
Ik heb iemand in mijn coachprogramma die bewust me-time inbouwt in een week. Hij weet dat hij dat nodig heeft. Zeker met drie kleine kinderen en een drukke baan. “Het is misschien wel gek, maar het is wel belangrijk”, zegt hij. En zo is het.
Want we denken dat het gek is. En gek gevonden zal worden door anderen. Terwijl velen van ons het erg graag zouden willen.
Een van de voordelen van gescheiden zijn en co-ouderschap te hebben, is dat de kinderen er niet altijd zijn. Met andere gescheiden ouders delen we stiekem hoe fijn het is om soms geen kinderen te hebben. Margot en ik hebben de kinderen allebei de helft van de week. De eerste helft van de week zijn mijn kinderen er, de tweede helft van de week is haar dochter er. En om het weekend zijn ze er allemaal wel en om het weekend allemaal niet. Als de kinderen er zijn, ben ik er voor ze. Daar plan ik mijn werk zoveel mogelijk omheen. Teamdagen en workshops plan ik graag op donderdag. In het weekend dat de kinderen er zijn gaan we op pad. Of we zijn lekker met z’n allen thuis.
En in het weekend dat de kinderen er niet zijn ligt de wereld aan onze voeten. Dan gaan we naar concerten, spreken we af met vrienden, of we trekken ons even terug op ‘ons’ eiland.
Op woensdag is het wisseldag. Daardoor ben ik de hele dag alleen thuis. Die dag heb ik mezelf vrij gegeven. Lekker introvert als een kluizenaar aanrommelen. Tijd om te schrijven en muziek te maken. Soms komt er dan iemand voor de podcast. Voor een echt gesprek. Eén op één. En woensdagavond repeteer ik met de mannen van de band. Samen spelen. Muziek maken.
Ik krijg regelmatig de vraag waar ik toch al die tijd vandaan haal om te werken, vader en partner te zijn en dan ook nog muziek, podcasts, blogs en boeken te maken. En telkens weer met een nieuw concept om de hoek te komen. En ik organiseer nog wel eens wat. Die tijd komt nergens vandaan, we hebben allemaal evenveel tijd. De vraag is hoe je die tijd invult.
Hendrik Willemse vertelde me in podcast S2:034 hoe zij iedere vrijdagmiddag met haar man borrelt terwijl hun zoontje nog op de opvang is. Egoïstisch? Zeker. Vreemd? Misschien. Slecht? Zeker niet!
Ik heb het, net als die coachee, en net als Hendrika, nodig om af en toe alleen te zijn. Om dingen uit mijn hoofd te verwerken naar begrijpbare leesbare brokken. Om mijn creativiteit te uiten. En omdat ik het gewoon lekker vind.
Sterker nog, ik moet even bijkomen na een dag met allemaal mensen om me heen.
En misschien nog sterker: ik ben eerder eenzaam in een groep, dan als ik alleen ben.
Je moet je kinderen missen als ze er niet zijn. Je moet sociaal zijn. Contact hebben met mensen. Maar contact is niet met allemaal mensen zijn. Eenzaam is iets anders dan alleen.
Ons hoofd zit vol met overtuigingen en aannames en die vormen onze eigen versie van de waarheid. Hoe mooi zou het zijn als je geen ervaring zou hebben? Als je geen definitie van ‘goed’ hebt, kan je ook niet de angst hebben om het fout te doen. Een hele mooie tegeltjestekst vind ik: ‘Iedereen dacht dat het niet kon, totdat ze het deed.’
Eerlijk en oordeelloos naar de situatie kijken, naar jezelf kijken. Voor jezelf durven te kiezen. In plaats van te kiezen voor wat je denkt dat anderen denken. Wat je denkt dat anderen normaal vinden. En wat ze dan van jou zouden vinden.
Eerlijk zijn gaat over voor jezelf kiezen. Over durven kiezen voor de zone. En dingen zo laten zijn. Dus niet hoeven te zoeken. Want het is er al.
Om andere dingen te gaan doen. Je bent dus NIET wat je doet. Je bent vooral waar je voor zou willen kiezen als niemand kijkt. Je verlangens. Das dan ook de weg naar geluk. Geluk is verlangen naar wat je al hebt. Als je daar komt, zit je goed.
Niet jaloers zijn op anderen die wel voor zichzelf kiezen. Je hoeft niet eerst te scheiden om tijd voor jezelf of voor elkaar te hebben. En als je graag alleen wil zijn, zorg er dan voor dat je af en toe alleen bent. Niemand heeft er wat aan als je alleen maar bezig bent om te voldoen aan het beeld dat jij denkt dat anderen van je moeten hebben.
Ik hou ervan om alleen te zijn. Alleen op mijn zolderkamer. Dingen maken. Creëren. Net als ik het fantastisch vind om voor een groep te staan. Op een podium, in de spotlight. Of voor een publiek met de band. Of één op één een echt gesprek aan te gaan. In de podcast, of in een coachtraject. Vragen stellen. Op zoek naar echte verlangens. Problemen uitrafelen. Ontdekken dat het dan geen problemen zijn. Of dat ze weg te nemen zijn. Door te accepteren, los te laten of op te lossen. Om te denken soms. Onderzoeken vanuit nieuwsgierigheid. Om het leuker te maken. En hoe tof is het om dan te zien dat iemand in een coachtraject echte keuzes maakt. Inziet dat dat gewoon kan. Omdat dat gewoon mag.
De enige die je tegenhoudt ben jezelf. Gun je jezelf de vrijheid om voor jezelf te kiezen?
Groeten,
Frank
