Vorige week vrijdag waren we bij Guido Weijers. Zijn eerste try-out voor de Oudejaarsconference. Ik ga natuurlijk niet te veel verklappen, want het moet nog wel een verrassing zijn als we straks met een oliebol in de ene en een glas champagne in de andere hand voor de TV zitten. Het was mijn verjaardagscadeau van Margot. Lekker eten en daarna op de fiets naar het Posttheater.
Het was een mooi vervolg op de Masterclass Geluk die ik vijf jaar geleden volgde. Guido maakt zich druk om dingen. Over hoe het met de wereld gaat. Over hoe wij met de wereld omgaan. Of de wereld ons niet al zat is misschien. Over onze koopzucht. Over hoe we allemaal op zoek zijn. Al die millennials die op wereldreis gaan om zichzelf te vinden. Maar ga je jezelf vinden op wereldreis?
We kopen spullen, gaan op reis en denken dat we daar ons geluk in gaan vinden. We weten van gekkigheid niet wat we met al ons geld aan moeten. Een nieuwe iPhone, nieuwe kleding, en reizen. Veel reizen.
Ik had in mei een blog in mijn hoofd. Maar die wilde niet ontspruiten. Ik had maar één zin: “Ik heb een nieuwe iPhone gekocht omdat ik de foto’s die ik had gemaakt in New York niet mooi genoeg vond”. Ik schaamde me. En vond deze gedachte exemplarisch voor waar we ons nu bevinden. Kopen, reizen, op zoek naar geluk. Wat een luxeprobleem.
En het werkt ook helemaal niet. Hoe meer we kopen, hoe meer spullen we willen. Hoe meer we reizen, hoe meer we willen reizen. Het gaat je niet lukken om alles te zien in je leven. En het gaat je niet lukken alles te bezitten.
Twaalf jaar geleden was ik in de Heineken Experience in Amsterdam. Tussen de internationale toeristen het verhaal horen van ons wereldberoemde product. Ook zette ik toen voor het eerst een voet over de drempel in de Sint Joriskerk in Amersfoort. De kerk waar ik al jaren langs was gelopen en meer dan eens middenin de nacht tegenaan had staan pissen.
Wat een mooie kerk. Wat een grootsheid. En dat zo ongeveer in mijn achtertuin. Ik had er nota bene zes jaar zo’n tweehonderd meter vandaan gewoond.
Ik schreef er een blog over. Moraal van het verhaal: als je op vakantie gaat en je ziet een kerk, dan loop je naar binnen. Maar er is zo veel nog te zien in de buurt. Je hoeft niet ver te gaan om te vinden wat je zoekt.
Afgelopen zomer las ik het boek ‘De acht bergen’ van Paolo Cognetti. Een prachtig boek over de zoektocht naar geluk, naar zingeving en wat voor rare sprongen we maken in die zoektocht. Moet je de acht hoogste bergen van de wereld hebben beklommen om rust te vinden? Of vind je dat juist thuis?
Ik moest daar ook aan denken in gesprek met Simon van der Veer in mijn laatste podcast (er komt heus een volgende, maar nu nog even niet). Simon is aan het opkrabbelen uit een dal, nadat hij begin dit jaar zoals hij het zelf omschrijft ‘uit balans raakte’. En doordat hij zo hard uit balans is geraakt, is hij zichzelf opnieuw aan het uitvinden. Hij is bezig met de vraag hoe hij zijn leven vanaf nu in wil gaan richten. Daarbij haalde hij het boek ‘De tweede berg’ aan van David Brooks.
Uit de NRC webwinkel: “Sta jij op je eerste of tweede berg? Draait het leven om jou – of om anderen? Gaat het om succes – of om betekenis? We leven in een wereld die ons vertelt dat we vooral persoonlijk geluk moeten nastreven: carrière maken, succes hebben en mooie spullen verzamelen. Dit is wat David Brooks de zogenaamde ‘eerste berg’ noemt die we vaak allemaal bewandelen. Maar als we op die top zijn aangekomen, of eraf zijn gevallen door bijvoorbeeld een ontslag of een verlies, kunnen we tot de ontdekking komen dat dát ons niet daadwerkelijk gelukkig maakt. We gaan verlangen naar dingen die er echt toe doen. Dat is het moment waarop je de tweede berg beklimt.”
Simon was succesvol, deed mooie dingen, kwam op mooie plekken, maar vraagt zich nu af of hij weer terug wil naar dat leven. Hij wil niet vanuit het dal weer terug dezelfde berg op. Hij start met de beklimming van de tweede berg.
Margot vroeg me of het een leuk cadeau was. Of dat ze volgende keer AirPods moest kopen. Met een knipoog. Het gaat niet om spullen. Het gaat om ervaren. En dat ervaren hoeft niet aan de andere kant van de wereld. Dat kan net zo goed (en goedkoper, en zeker veel duurzamer) bij jou in de buurt. In de boekwinkel. Of in het theater. Of gewoon thuis. Samen.
Ik schrijf deze post op de boot onderweg naar Terschelling. Daar komen we graag. Nu is ook de veerboot, en de autorit naar Harlingen niet CO2-neutraal (ondanks de bijdrage aan het klimaatfonds). Maar het niks, de rust, de afstand die het water creëert, de mentaliteit van de Eilanders, maakt dat ik opgeladen en met nieuwe inzichten terug kom. En we hebben nog niet eens aangelegd in de haven van West-Terschelling.
Kan je nagaan.
Groeten,
Frank
