Sinds vorige week kan je mijn laatste podcast luisteren. Naast dat we het hadden over het einde van de podcast en waarom deze (voorlopig?) eindigt hebben we het over hoe ik het afgelopen jaar nieuwe inzichten heb opgedaan. En het einde van de podcast is daar een van de resultaten van.
De podcast is ontstaan vanuit een behoefte om echte, eerlijke gesprekken met mensen aan te gaan en deze te delen. Om de inzichten en de ervaring van mensen te delen. Om te laten zien dat we allemaal maar rare dieren zijn. Dat we allemaal onze uitdagingen hebben. Dat we in die zin allemaal hetzelfde zijn. En ook allemaal bijzondere dingen doen. En daarmee allemaal uniek. En dat je het daar over kan hebben met elkaar.
Maar daar heb ik de podcast niet meer voor nodig. Ook omdat ik merkte dat ik mezelf te veel aan het herhalen was. Wat in gesprekken met telkens verschillende mensen geen probleem is, maar in een podcast wel, als er honderd mensen meeluisteren. Dus na 94 afleveringen en tot nu toe 18.000 downloads een einde aan het experiment.
Daarbij vond ik mezelf sowieso niet zo relevant meer. Ik had überhaupt het idee dat ik mezelf aan het herhalen was. Ook in mijn werk. Ik had mooie opdrachten, verschillende naast elkaar, in verschillende sectoren, verschillende typen organisaties, ik verdiende veel geld, maar ik voelde niet dat ik echte waarde aan het toevoegen was. Of vooral: dat ik unieke waarde aan het toevoegen was.
Het went. Grote opdrachten. Succes. En ook geld. Guido Weijers noemt dat in zijn theatercollege en in zijn ‘Boekje waar je blij van wordt‘ een bubbelbadmoment. Als je een tijdje in bad zit, moet er telkens warm water bij. En niet alleen omdat het water afkoelt. Je went aan de warmte en wil telkens meer om het nog als warm aan te laten voelen. Alles went (ja, ook een vent).
We willen telkens verder komen. Dat is ook de reden dat we gaan lopen. En gaan praten. Ons brein is ingesteld op nieuwe dingen leren.
Andersom speelt er nog iets anders. En daar heb ik zeker last van. Ik las erover op de instagram van Mark Manson (van de bestseller ‘De edele kunst van not giving a f*ck‘). Ik kan de post niet meer terugvinden, maar hij haalde een onderzoek van Harvard aan waarin onderzocht werd hoe wij als mensen telkens op zoek blijven naar problemen. Het ‘blue dot effect’. Bij Harvard werd dat onderzocht door mensen telkens plaatjes te laten zien met steeds minder blauwe stippen. En de vraag of er een blauwe stip te zien was. Zelfs al was er geen blauwe stip meer te zien, toch gaven de respondenten nog steeds af en toe een ‘ja’. Het brein bedacht een blauwe stip. Want daar was het naar op zoek.
Ons brein is ingesteld op het scannen van de omgeving op gevaar, hoe veilig we ook zijn. Een belangrijk overlevingsmechanisme. Maar niet zo relevant meer in de huidige tijd. Je leest er meer over in de blogs hieronder, uit mijn boek ‘En nu echt!’.
Mensen hebben moeilijkheden nodig. Ze zijn nodig voor de gezondheid.
Mijn brein bedenkt voor iedere oplossing een nieuw probleem. Het was op zoek naar de volgende uitdaging. Naar relevantie. Ik bedacht dat ik te weinig toevoegde. Het was tijd voor the next big thing. Ik had een probleem. Ik schreef er al over in mijn blog een paar weken geleden waarin ik vertelde hoe ik mijn eerste stappen zette als solomuzikant. Dat probleem was er niet werkelijk, ik had het zelf bedacht.
Dat is ook de uitleg van het plaatje op de voorkant van ‘En nu eerlijk!’. Het dubbele vraagteken staat voor de eindeloze pendule van vraag naar antwoord. Telkens als je denkt dat je er bent, komt er weer wat nieuws. Iedere oplossing leidt tot een nieuw probleem. Dat heb je maar te accepteren. Tegelijkertijd is het zo dat ik daar mijn werk van heb gemaakt. Ik ben er heel goed in om problemen te spotten en deze ook op te lossen. Zo goed, dat ik voor mezelf heel snel nieuwe problemen zie. Ik vind het in mijn werk leuk om dit te doen. Ik word er voor betaald om die problemen te spotten en te duiden. Voor mezelf leidt tot soms tot lichte depressies.
Telkens nieuwe blauwe stippen. Dat heb ik maar te omarmen. En mezelf telkens de vraag stellen of er nou echt wel een blauwe stip is.
Van vraag naar antwoord naar vraag. Van probleem naar oplossing naar probleem. Je bent pas echt in balans als er ook balans is tussen in balans zijn en uit balans zijn, zei Tonny Loorbach in een aflevering van de podcast ‘Psychologie van succes‘ (die deze week ook een ‘we stoppen ermee’-aflevering heeft gepost zie ik nu). Ik heb mezelf weer in balans gebracht. Totdat ik weer uit balans raak. En daarmee weer verder kom.
Ik hoorde ooit van ondernemer Danny Mekic dat het woord ‘crisis’ van het Griekse woord voor ‘keerpunt’ komt. Vond ik mooi. Heb ik ook vaak herhaald. Als ik nu op Wikipedia kijk, komt het inderdaad uit het oude Grieks en betekent het scheiden, schiften, onderscheiden, beslissen, beslechten, richten en oordelen. Zo bezien, is een crisis een ‘moment van de waarheid’, waarop een beslissing moet worden genomen die van grote invloed is op de toekomst. Net anders, maar toch redelijk dezelfde strekking. ‘Never waste a good crisis’, zei Winston Churchill ooit. Zorg ervoor dat er iets moois uit komt.
Inmiddels weet ik dat er na een dal weer mooie nieuwe dingen ontstaan. Bij kleine kinderen heet dat een ‘sprongetje’ Eerst zijn ze een week huilerig, jhangerig en snotterig, daarna hebben ze ineens nieuwe features.
Ik ben blij met mijn sprongetje. Ik kan niet zeggen dat ik uit zie naar de volgende crisis, maar weet tegelijkertijd dat deze onvermijdbaar is. Dat maakt het draaglijker.
Groeten,
Frank
Beluister deze blog als podcast. Stress is een natuurlijk mechanisme...
