Over jezelf blijven uitdagen

Zondag deed ik iets nieuws. Afgelopen zomer zat ik in een dipje. Ik had veel werk, grote opdrachten, maar het voelde leeg. Ik deed dingen, maar voelde onvoldoende dat ik echt iets bijdroeg. Volgens mijn eigen geluksmodel zou ik dingen moeten doen die ik leuk vind, die ik kan, die mij betekenis geven en die ik op mijn manier mag doen. Daarbij dienen de randvoorwaarden gedekt te zijn zoals inkomen en andere primaire zaken. Ook moet je je blijven ontwikkelen. Want stilstand leidt tot verveling. 

De rollen die ik vervulde waren leuke rollen. Relevant voor de teams waar ik voor werkte. En ik droeg ook werkelijk wat bij. Ik deed wat ik kan. Daar lag het ook niet aan. Ik had vrijheid en verantwoordelijkheid. En werd ook gewaardeerd. En het leverde best een goeie hoeveelheid geld op. Ik vond dat ik daar best tevreden over zou moeten kunnen zijn. Maar dat was ik dus niet. 

Flow is balanceren tussen vaardigheid en uitdaging. En in die uitdaging zat het scheef. Ik was aan het sudderen. Vlak. Voor mij dan. Ik werd te weinig gestretcht. Ik vond het niet interessant genoeg. Puur verwend gedrag natuurlijk. Relevante rollen bij relevante merken tegen een zeer relevante vergoeding. Maar ja, zo gaat dat. Het went en dus het verveelt. Voor mij dan.

Ondertussen sprak een stemmetje in mijn achterhoofd dat ik niet moest zeuren. Want ik had alles goed voor elkaar. Dus niet alleen haalde ik te weinig voldoening uit mijn werk, ik maakte er ook nog eens een probleem van dat ik een probleem had. Of dat ik dat niet mocht hebben. Moeilijk.

Na een aantal goeie reflecties tijdens de zomervakantie besloot ik er wat aan te gaan doen. Eerst loste ik mijn tweede probleem op: ik erkende dat ik een probleem had en dat dat er mocht zijn. Ik wilde een nieuwe uitdaging. Dus die moest er komen.

In april publiceerde ik mijn vijfde boek ‘En nu eerlijk!’. In de aanloop naar de publicatie heb ik nagedacht over een boekpresentatie of ander evenement om het boek te lanceren. In het boek vertel ik over de periode waarin ik een scheiding, een ongeluk, de bijbehorende revalidatie, een nieuwe relatie en de stap naar het ondernemerschap combineerde. Een periode waarin ik veel heb geleerd en veel van wat ik eerder leerde toepaste. Meer een verhaal dan de meer theoretische boeken die ik eerder schreef. Daar hoort ook een andere manier van presenteren bij. Vond ik. 

In het boek staan ook songteksten van de liedjes die ik onderweg schreef. Liedjes die het verhaal ondersteunen en op een andere manier vertellen. Liedjes die weliswaar op Spotify staan, maar verder nog nooit het levenslicht hebben gezien. Ik heb deze nog nooit gespeeld, alleen in stukjes opgenomen, de verschillende instrumenten en zanglijnen opgebouwd en vervolgens gepubliceerd. 

Zou ik mijn podiumervaring als spreker en trainer kunnen combineren met mijn hobby als muzikant? Zou ik een show kunnen maken waarin ik mijn verhaal vertel en de liedjes naar het toneel breng? Een theatershow. Of theatercollege. Jeetje. Dat vind ik wel spannend.

En zou ik dat kunnen? Ik ben toch geen echte muzikant? Maar ja, zo vond ik ook lange tijd dat ik geen schrijver was. Totdat ik mijn eerste boek publiceerde en er op bol stond ‘Auteur: Frank Oeben’. Toen was het zo. En op Spotify ben ik al ‘Geverifieerde artiest’. OK. Dus wat hield me eigenlijk tegen? Mijn zelfvertrouwen. 

Dus dat is waar ik aan moet gaan bouwen. Daarom heb ik nu zangles. En ben ik mijn liedjes, plus een paar extra, opnieuw aan het opnemen. Zo komt er later dit jaar een album uit met 12 liedjes, beter gezongen, beter gespeeld, met nieuwe arrangementen, beter geluid (want: nieuwe microfoons). Op Terschelling nam ik al een eerste try-out op van de show, van het verhaal. Dus ik zet stappen. En dat is leuk.

En zo stond ik zondag op het podium van poppodium Fluor, hier in Amersfoort. Met de opvoering van de muziekschool. Daar speelde ik mijn eigen liedje ‘Luister naar de stilte’. Ik kondigde mezelf aan door te vertellen dat ik al vele malen alleen op het podium heb gestaan, als trainer, spreker en coach en ook al vaak muziek maakte op een podium, maar dat dan altijd met anderen. Nu dus voor het eerst alleen, met mijn gitaar, met een eigen liedje. En dat was echt heel vet. Op een echt podium, in een echte zaal, met licht- en geluidsmensen, met publiek. Een toffe stap onderweg naar mijn theatershow. Of wat het dan ook gaat worden.
Op mijn werkkamer annex studio hangt een nieuw whiteboard met daarop (onder andere) een backlog naar de show. Zangles. Check. Eerste solo optreden. Check. Next stop: het album afmaken. Daarvoor ga ik bij de muziekschool ook nog les krijgen in mixage en productie. En wie weet kom ik ergens anders nog een podium tegen.

Ik ben weer uitgedaagd. Ondertussen is er ook in mijn werk een en ander veranderd en heb ik ‘ineens’ allemaal hele vette teamdagen in mijn agenda staan. En zijn er mensen gestart met mijn coachprogramma in de vernieuwde omgeving die ik hiervoor gebouwd heb. Mooi hoe dingen in beweging komen als je je energie juist richt. Of concreter: als je actief stappen zet in de juiste richting. Want dit is geen kwestie van manifesteren en afwachten tot het universum reageert. Dit is concrete beweging na actieve stilstand.

Vet. Het werkt. Echt.

Groeten,

Frank