Mijn oplettende volgers (heb ik die?) was het natuurlijk allang opgevallen. Normaal gesproken lanceer ik netjes elke zondagochtend om 10u een nieuwe blog. Een vers nieuw inzicht, een twist, een flard, een idee. De afgelopen weken was het stil. Op zondag 7 april las je over waarom ik niet geloof in verandermanagement. En toen werd het stil. Die blog had ik al eerder geschreven en ingepland. Op 7 april lag ik namelijk op de intensive care in Antwerpen. We hadden een bedrijfsuitje. Een teamweekend. Over onze strategie en hoe we die gingen verwezenlijken. Ik had de vrijdagmiddag nog afgesloten met een energieke ‘En nu jij!’-workshop. En toen gingen we varen! Dat liep wat anders dan gepland.
Lees verder of beluister deze blog als podcast op Spotify (kan ook in je Apple podcast app of op SoundCloud.
En zo lag ik vijf dagen op de intensieve zorgafdeling van een ziekenhuis in Antwerpen. Om vervolgens per ambulance naar Nederland getransporteerd te worden om hier nog een week verzorgd te worden in het ziekenhuis. Een heftige periode.
Vorige week stond ik voor het eerst weer op het podium. Ik schreef er al een gastblog over bij P&O Partner. ‘Zou je dat nou wel doen?’, werd mij gevraagd. ‘Neem je rust!’ ‘Let goed op jezelf.’ En ja, ik was wat roestig nog, net een tandje minder scherp dan ik zou willen. Maar ik was uitgenetflixt. Ik wilde niet meer het zielige vogeltje zijn en afhankelijk van anderen het slachtoffer zijn. Een collega vertelde me dat zij juist door mijn houding in de afgelopen weken deze periode zelf makkelijker doorgekomen is. In verschillende appjes en op kaarten kreeg ik dezelfde feedback. Mensen konden het erg waarderen hoe ik mij opgesteld had. Daarom deze blog. Omdat ik mijn ervaring graag deel, zeker als er misschien mensen zouden kunnen zijn die er wat aan hebben.
Zo ongeveer vanaf drie seconden na de impact op de Schelde dacht ik: ‘Ja, maar dit gaat mij niet gebeuren!’ Niet dat ik de waarheid ontkende, ik lag in de kreukels. Maar ik had geen zin om dit mijn leven te laten verpesten. Ik hoorde later van mijn collega’s dat de eerste flauwe grappen al verteld waren voordat ik goed en wel van die boot af was getakeld. En ook op de kade, gestabiliseerd en onder zo’n mooi gouden folie, hield ik de lol erin. Want wat heeft het in hemelsnaam voor zin om er nu een drama van te maken? Het is al een drama. Laten we het niet erger maken dan het is.
Gewond en gehavend is een ritje met de ambulance door de avondspits van Antwerpen geen pretje en eenmaal in het ziekenhuis ging bij mij het lampje even uit. Scan in, scan uit, gedoe, gehannes, de vraag of ze mijn jas door mochten knippen (ik zei nee, maar ze deden het toch), gesleur, iets met een incisie, en toen ineens (denk het Vlaamse accent er bij) : “Meneer Oeben, uw vader aan de telefoon” en een telefoon aan mijn oor. “Hallo? Hoe is het?” Wist ik veel. Maar ik leefde nog en volgens mij ging het wel OK. Mijn vader wist mij te vertellen wat ik allemaal mankeerde.
Ik meldde me in de groepsapp met de collega’s: “Zo jongens, dit is een uitje om te onthouden! Ik heb vier [bleken er uiteindelijk vijf] gebroken ribben, een gebroken schouderblad en een klaplong [en een stukje van een wervel afgebroken]. Lekker hoor. Zo naar de intensive care. Hoe is het met de rest?”
Toen mijn ouders aankwamen in het ziekenhuis grapte ik direct: “Als je nog eens een leuk uitje wil doen: varen met rib boten!” Ze lachten met kiespijn, ik vond het zelf wel grappig. De volgende ochtend stuurde ik in de groepsapp: “Ik heb redelijk geslapen. Lig nog op de IC. Daar blijf ik nog een dagje. Ziet er naar uit dat het een flink lang herstel wordt. Maar het is te doen. Flink wat pijn, maar evenzoveel pijnstillers.”
Natuurlijk was het een vreselijke situatie. Natuurlijk baalde ik er van. Ik lag daar pijn te lijden, tweehonderd kilometer van vrienden en familie. Ik kon bijna niks bewegen, moest volledig verzorgd worden en ik zou nog wel even bezig blijven. Maar wat zou het voor zin hebben als ik me alleen maar zou focussen op wat er mis was? “Het had zoveel erger af kunnen lopen”, werd tegen me gezegd. Die counterde ik telkens met: “Ja, en als het gewoon goed was gegaan, konden we daarna gewoon bier zijn gaan drinken, wat de bedoeling was.” Er gebeuren dingen. Goede en slechte dingen. Daar kan je in blijven hangen, maar dat heeft niet zo veel zin. Je kan maar beter positief naar de situatie kijken, de werkelijkheid accepteren en kijken naar de mogelijkheden. In het nu. Want er is alleen maar nu. Het verleden is geweest en de toekomst zal zich ontvouwen.
Ik had me het weekend anders voorgesteld. Ik keek op tegen de kater op zaterdag. Maar dat ik er zo bij zou liggen… Het loopt anders dan je verwacht. Daarom moet je niet al te veel verwachten. En vooral (nogmaals) niet proberen te ontkennen wat er net gebeurd is. Je kan het er niet mee oneens zijn, het heeft geen zin je er druk over te maken. Het is gebeurd. Dat ga je nooit meer veranderen.
In januari eindigde ik een blog (nota bene over pijn lijden) dat ik een mindful ninja wil worden die zijn gevoelens en gedachten zo kan beheersen dat ik me niet meer laat leiden door allerlei onbewuste gedachten die mij boos, verdrietig, teleurgesteld, jaloers of angstig maken. Want dat zijn allemaal emoties die je jezelf aandoet.
Nu wil ik allerminst zeggen dat ik mijn doel bereikt heb. Ook wil ik met dit verhaal niet laten zien hoe tof ik wel niet ben. Ik heb er al eens een hele blog aan gewijd: ik ben geen held. Juist niet. Ik gebruik mezelf juist graag als voorbeeld om aan te tonen dat het niet zo moeilijk is. Als zelfs ik het kan, dan kan jij hier ook wat aan doen. En hopelijk kan je dan ook met deze blog weer wat.
Mijn artsen en fysiotherapeuten kijken regelmatig verbaasd als ik binnen kom. Veel familie en vrienden ook. “Zo, jij loopt er al goed bij!” Dat klopt. Volgens de medische mensen komt dat deels omdat ik in goeie conditie was toen ik de klap maakte. Ook mijn nuchtere houding heeft geholpen. En zeker ook mijn wens om mijn herstel maximaal snel te doen. De oefeningen serieus te nemen. Rust serieus te nemen, maar niet als een zielige gehandicapte in een hoekje te gaan zitten wachten totdat ik beter ben. Herstellen is hard werken. En ik wil weer aan de bak. Ik was Netflix vrij snel zat en aan hobbyen op de zolderkamer zit ook een limiet.
Ik ben blij dat ik weer aan het opbouwen ben. Snel mijn agenda gevuld krijgen. En ik ben blij dat ik mijn eigen lessen heb kunnen toepassen. En daarmee wel de eerste gekleurde band mag omdoen als mindful ninja. Nog een lange weg te gaan…
Groeten,
Frank
