Over hoe we onszelf ingecheckt houden

Vanmiddag hadden we de wekelijkse stand-up met het team van de Agile Leiderschap Community.We bereiden ons voor op de retro van het eerste jaar. We hadden het over wat we willen laten, wat we willen starten, waar we meer focus op moeten leggen, et cetera. Tijdens het gesprek hadden we het ook over hoe de community iets is wat we ‘erbij’ doen. En hoe vol onze agenda’s eigenlijk zijn, waardoor we te weinig tijd en ruimte hebben voor onze eigen ontwikkeling. In de Agile Leiderschap Community hebben we het over jouw ontwikkeling als Agile leider. Over welke waarden voor jou belangrijk zijn. Die waarden vatten we op het Agile Leiderschap Canvas in een persoonlijk Agile Leiderschap Manifest. Maar besteden we zelf genoeg tijd aan wat wij belangrijk vinden?

We hadden het erover dat ons werk het afgelopen anderhalf jaar vooral bestaan heeft uit een aaneenschakeling van meetings. Met ondertussen steevast de klok onder- of bovenin je scherm. Want meetings beginnen ineens heel strak op de minuut op de aangegeven tijd. Vanmorgen had ik een meeting waarin mijn afspraak drie minuten te laat was. Ze verontschuldigde zich. Ik zei dat het geen probleem was. Dat ik zelf twee minuten te laat was. En hoe vreemd het is dat we dat gesprek aan het voeren waren.

‘Vroeger’ liepen we door de gangen van het kantoor, moesten we wachten op de lift, of we stonden in de file. En we praatten nog even bij of na bij het koffieapparaat. En dan liepen we de vergaderruimte binnen, tot op een gegeven moment de meeting dan begon. Daarna herhaalde dat zich, maar vaak genoeg liepen we terug naar onze werkplek ‘om ons werk te gaan doen’. Want dat bestond niet alleen maar uit meetings. Niet dat die mailtjes allemaal zo inspirerend waren, maar we hadden wel tijd om dingen uit te werken, voor te bereiden en te verwerken.

Ons brein kan dit helemaal niet aan. Van meeting naar meeting, constante focus op het scherm, naar gezichten kijken. Toch doen we het onszelf aan.

Spotify shuffelde net langs Hotel California van The Eagles. Ik dacht aan hoe we nu in Hotel California zitten. We zijn ingecheckt op een plek waar we zelf naartoe zijn gegaan met z’n allen. Al langer wilden we van die files af. Meer thuis zijn. En nu zitten we er. We hebben veel meer vrijheid. In theorie. Want we laten ons gijzelen door regels die er niet zijn. Geketend aan de apparaten. We laten onze agenda’s vollopen en klikken van meeting naar meeting. We hebben geen ‘pink champagne on ice’, maar zijn wel ‘prisoners here, on our own device’. Of het device van de baas.

We hebben tijd nodig om om te schakelen. En we hebben tijd nodig onszelf te ontwikkelen, te reflecteren en de dingen te doen die niet moeten. We zijn continu bezig met dingen die urgent zijn, maar zeker niet altijd met dingen die belangrijk zijn. We laten onszelf leiden door onze agenda, die door anderen afgeplamuurd worden met meetings in Teams, Zoom, Meet of welke tool dan ook.

In een hele lange blog vijf jaar geleden over (onder meer) stress deelde ik de timemanagement matrix van Stephen Covey. Juist al die devices geven piepjes, plingels, pop-ups, notificaties, en andere meldingen, waardoor we ons laten afleiden en ons naar het derde kwadrant sleuren.

Die meldingen kunnen we wel uitzetten, toch dwalen onze ogen af en is de alt-tab tijdens een meeting al snel gebruikt. Even kijken of er mail is. En wat fijn dat Whatsapp ook gewoon op je laptop werkt he?

Hotel California kwam uit in 1976. Dus het ging over andere devices. En niet over meldingen en piepjes. Net als het ‘Life in the fast lane‘ van hetzelfde iconische album niet gaat over dagen met een aaneenrijging van Teamsmeetings. Maar we willen wel ‘everything, all the time’.

We doen het onszelf aan. Zoals iemand uit ons team in de stand-up zei: “De ongeschreven regel bij mijn opdrachtgever is om meetings gewoon in te plannen, dan mag de genodigde zelf de prioriteit bepalen om er wel of niet bij te zijn.” Best goed idee. Prioriteren waar je wel en niet bij bent. Je hoeft niet overal bij te zijn. You can check out anytime you like. En in tegenstelling tot Hotel California: you can leave.

Groeten,

Frank

Meer lezen

En nu jij!

Als je nog niet uitgelezen bent, er staan nog 350 blogs voor je klaar. En bijna 100 podcasts. Of bestel een van mijn boeken.
Wil je een mailtje krijgen als er een nieuwe blog of podcast online staat en mijn boek ‘En nu jij!’ als ebook ontvangen? Schrijf je dan in voor mijn update.
Maar van lezen en luisteren alleen kom je niet vooruit. Wil je echt aan de slag? Start dan vandaag nog met mijn coachingsprogramma of schrijf je in voor een training.