Categorie: En nu eerlijk!

De ‘law of attraction’ zegt dat als je je dromen visualiseert, als je er echt in gaat geloven, dat het universum dit dan aan je teruggeeft. Of zoiets. Ik vind dit wat ver gaan. Ik ben meer fan van Peter Pan die zei: “The moment you doubt whether you can fly, you cease for ever to be able to do it.” Niet zomaar geloven dat het gaat gebeuren, maar vertrouwen dat het kán gebeuren.

Op zoek gaan naar je talent, naar wat je wil en daar dan stappen naartoe zetten. De beste versie van jezelf worden. Hoe mooi zou het zijn als iedereen daar een paar stappen naartoe zou zetten?

Telkens krijg ik weer die vraag: heb je hiervoor gestudeerd? Laatst kreeg ik de vraag of ik dan op het conservatorium had gezeten. Omdat ik al die instrumenten kan bespelen en zo. Of ik krijg de vraag wanneer ik nou eens ga kiezen. Want was ik nou teamcoach, persoonlijke coach of trainer? En in welke sector was ik dan gespecialiseerd?
Net als of ik nou pianist, gitarist, percussionist of zanger ben. En wanneer ga ik nou echt eens wat met die muziek doen?
En die boeken dan? En die podcast? Moet dat echt allemaal?

Geen relevante vragen. Nee, het moet allemaal niet. En het moet allemaal wel. Want soms voel ik de energie om me daar mee bezig te houden. En soms wat minder.

De stemmen in mijn hoofd stellen deze vragen ook. Wie ben jij nou om voor die groep te gaan staan? Of om muziek uit te brengen? Of een boek? Of sterker nog: wie ben je nou?

Ik ben een nieuw boek aan het schrijven. Of nou ja, aan het schrijven… Was ik nog maar aan het schrijven. Dat was leuk. Ik zit al een tijdje in de afrondingsfase. Lezen, herlezen, laten lezen, feedback krijgen en schrappen. Heel veel schrappen. Verplaatsen, verduidelijken en nog meer schrappen.

Mijn vorige boeken waren meer management- en zelfhulpboeken. Wel met een persoonlijke twist. Bij dit nieuwe boek is dit andersom. Veel persoonlijker. En ik heb het idee (en de meelezers ook) dat dit een relevanter boek is. “Maar wat heb ík er dan aan?” vroeg iemand me gisteravond. Goeie vraag.

De makkelijke weg leidt naar een moeilijk leven. De moeilijke keuzes maken je leven makkelijker.
Ik schreef ‘En nu echt!’ over de vraag waarom we niet gewoon de goeie keuzes maken. We weten toch wel wat goed is?
Freud beschreef de psychoanalyse eind 20e eeuw, Maslow zijn motivatietheorie in 1943. We onderzoeken vrolijk door.

Wat hopen we te vinden?

“Als ik alleen ben dan ben ik mezelf, maar met anderen ga ik me gedragen naar anderen.” Dat zegt Diana, de gast in aflevering 79 van de Omdenken podcast. Ze opent de podcast met het neerzetten van haar probleem: “Ik merk dat er best verschil zit tussen wie ik eigenlijk zou willen zijn, en wie ik denk dat ik eigenlijk gewoon ben.” Ze stelt zich vaak extravert op. Ze wil graag hulpvaardig en sociaal zijn. Met mensen omgaan, samen zijn. Maar ze houdt er van te bakken, te tekenen, sieraden te maken. Saai. Vindt ze zelf. En dat wil ze niet zijn. Saai.

Ik heb iemand in mijn coachprogramma die bewust me-time inbouwt in een week. Hij weet dat hij dat nodig heeft. Zeker met drie kleine kinderen en een drukke baan. “Het is misschien wel gek, maar het is wel belangrijk”, zegt hij. En zo is het.

Want we denken dat het gek is. En gek gevonden zal worden door anderen. Terwijl velen van ons het erg graag zouden willen.

Vorige week vrijdag waren we bij Guido Weijers. Zijn eerste try-out voor de Oudejaarsconference. Ik ga natuurlijk niet te veel verklappen, want het moet nog wel een verrassing zijn als we straks met een oliebol in de ene en een glas champagne in de andere hand voor de TV zitten. Het was mijn verjaardagscadeau van Margot. Lekker eten en daarna op de fiets naar het Posttheater.

Guido maakt zich druk om dingen. Over hoe het met de wereld gaat. Over hoe wij met de wereld omgaan. Of de wereld ons niet al zat is misschien. Over onze koopzucht. Over hoe we allemaal op zoek zijn. Al die millennials die op wereldreis gaan om zichzelf te vinden. Maar ga je jezelf vinden op wereldreis?
Of vinden we het in de nieuwste iPhone?
Of zit het ergens anders in?

“Het is wat het is.” Jerry Seinfeld heeft in een van zijn shows op Netflix een hele rant over mensen die die zin gebruiken. Totaal overbodig. Natuurlijk is het wat het is. Ook zonder dat je het zegt.

Net als alle andere dooddoeners en clichés zit er wel een sterke waarheid in. Daardoor zijn het dooddoeners en clichés geworden. De waarneming dat het is wat het is geeft mij altijd heel veel rust.
Heel veel problemen bestaan alleen maar in ons hoofd. Als aanname of overtuiging. Dat je die aanname of overtuiging hebt is op zich een feit. Maar buiten je hoofd bestaat het niet.
En dus? En nu actie? Juist niet.