Bij Frank Oeben
Zoals iedere muzikant (denk ik) droom ook ik stiekem dat ik op een dag de AFAS Live plat speel. En volgende week dan de 013, Tivoli, de Effenaar, de Luxor Live en de Flint. En dan afsluiten in Paradiso. Net als dat ik er van droomde met eigen muziek op Spotify te staan. Gestreamd kunnen worden net als al die andere artiesten. Dat ik ‘m op shuffle zet en dat dan ook gewoon mijn liedjes voorbij zouden komen.
Maar wat heb je aan dromen als je er niks mee doet?
Het begon met een opname met mijn iPhone in de woonkamer. Een riedeltje dat in me opkwam.
Al langer liep ik rond met het idee om een nummer te schrijven waarin ik mijn ‘elke dag een beetje beter-filosofie’ zou verwerken. Omdat dat niet zomaar bedacht is als een mooi marketingding of een theorie die ik uit een boekje heb.
En het gaat veel verder dan iets wat je binnen organisaties kan gebruiken. Het is mijn levensmotto. Of dat zou het moeten zijn. Want ik maak dingen te moeilijk.
Luister het liedje en lees de tekst in deze blog.
Vandaag ben ik gaan lopen / Waar ik ga is van nu af aan een weg – Acda en de Munnik
Is je pad voor je uitgestippeld? Vormt je pad zich naar de stappen die je zet? Waarom bestaat het gebaande pad?
Hoe meer stappen zet, hoe meer antwoorden ik verzamel. En of ik nou onderweg ben naar de juiste bestemming of niet, ik vind dat lopen juist zo leuk.
We zijn allemaal op zoek. Wij, de nieuwsgierige generalisten. Misschien wel wij allemaal, maar voor ons als generalisten is onze volgende stap niet de plek waar we willen zijn. Ik ben ook jaloers op de mensen die echt iets kunnen.
Voor ons, de nieuwsgierige generalisten is de zoektocht naar geluk geen streven naar een punt. Want wij willen nooit op dat punt aan komen. En kunnen ook nooit op dat punt komen.
Wat is belangrijker? In het MT zitten of doen wat je leuk vindt? Wat is leuker? Leiden of managen?
Toen ik vijf jaar geleden mijn managementpositie opgaf werd ik vreemd aangekeken.
Ik moest hier aan denken toen ik een podcast luisterde van Henk Jan Kamsteeg waarin hij opende met een anekdote over een vrouw die haar managementpositie opgaf om terug te keren in het team. Ze droeg een van de teamleden voor om haar MT-positie over te nemen.
Ik ga graag samen op zoek. Want ik weet het ook allemaal niet. De antwoorden liggen verstopt.
Ga je mee op zoek?
In deze blog neem ik je in mijn verhaal en mijn reis.
Tegeltjesteksten over ‘in je kracht staan’, ‘de beste versie van jezelf’ en ‘van je hobby je werk maken’. Ik kan er slecht tegen. Omdat het holle teksten zijn. Bij ‘in je kracht staan’ denk ik aan Star Wars. Als ik denk aan ‘de beste versie van jezelf’ vraag ik me af wie anders dan ik ooit de beste versie van mezelf kan zijn. Ben ik dat niet altijd? En als je hobby je werk wordt, is het dan nog wel leuk?
Is ‘een holistische aanpak’ dan wat? Ik duik er in.
Om maar met de deur in huis te vallen (spoiler alert): ik ben het zelf. Ik vertel mezelf verhaaltjes. Over wie ik ben. Over wat ik wil. Ook ik word, net als alle andere mensen, geregeerd door mijn angsten, twijfels en remmingen.
Maar wat nou als alles zou kunnen? Ik vraag het de deelnemers van mijn trainingen en programma’s altijd. Om ze vervolgens uit te dagen met de vraag waarom ze dat dan niet doen.
Ik weet best wat ik wil en hoe ik dat wil. Maar ik praat er veel omheen. Uit een serie goeie gesprekken heb ik ontdekt hoe ik dit te lijf kan. En ik ben eruit. Voor jou vast geen verrassing, voor mij wel bevrijdend.
Als ZZP-er ben je vaak zelf het product. Hoewel mooi verpakt in producten, ben jij datgene waar de klant voor moet vallen. Ook als werknemer ben je een product: op de arbeidsmarkt. Dat betekent dat je jezelf in de etalage moet leggen. In zoverre, een bepaalde versie van jezelf. Natuurlijk leg je de mooiste kant naar boven en zet je een mooie beschrijving op het prijskaartje. Maar ik lig helemaal niet zo lekker in de etalage.
In maart schortten we met de band de repetities op. Toen het langer ging duren zochten we naar een andere oplossing dan in de werkkamer achter Chris zijn huis op vier vierkante meter muziek maken. We konden terecht in de werkplaats van Robert zijn dochter bij Music Minded Meubels. Past ook eigenlijk wel goed in het thema: een rauwe werkplaats in een oude fabriek, vol met muziekinstrumenten onderweg naar meubelstukken. Dat is waar Echte Mannen muziek maken. We repeteerden voor Struinen in de tuinen, maar dat werd afgelast. En naarmate de maatregelen langer aanhielden zagen wij de mogelijkheden voor ons om op te treden verder verdwijnen achter de horizon. Maar wat kon er wel? Of beter nog: hoe konden we deze tijd goed gebruiken?
Iedere situatie heeft een positieve kant. Hoe kan je deze benutten?
In je eentje kom je niet ver. Ondanks dat mensen vrij onhandige, hulpbehoevende wezens zijn, staan wij toch bovenaan de voedselketen en bepalen wij wat er op deze planeet gebeurt. Dat komt omdat wij kunnen samenwerken. We zijn uitermate goed in staat ons te verbinden met anderen. Maar daardoor verliezen we nog wel eens de verbinding met onszelf.
De verbinding met onszelf. Klinkt als yogamatjes, geitenwollen sokken, jurken en kampvuren. Die kant wil ik niet op. Ik wil het met je hebben over de verbinding tussen wat je doet en wat je wil. Glenn Holster deelde in mijn podcast van afgelopen week het model dat hij hanteert om werk niet meer te laten voelen als werk. Wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik? Door die drie met elkaar in lijn te brengen doet hij nu wat hij doet.