Categorie: En nu eerlijk!

Vanmiddag hadden we de wekelijkse stand-up met het team van de Agile Leiderschap Community. Tijdens het gesprek hadden we het ook over hoe de community iets is wat we ‘erbij’ doen. En hoe vol onze agenda’s eigenlijk zijn, waardoor we te weinig tijd en ruimte hebben voor onze eigen ontwikkeling.

Spotify shuffelde net langs Hotel California van The Eagles. Ik dacht aan hoe we nu in Hotel California zitten. Al langer wilden we van die files af. Meer thuis zijn. En nu zitten we er. We hebben veel meer vrijheid. In theorie. Want we laten ons gijzelen door regels die er niet zijn. Geketend aan de apparaten. We hebben geen ‘pink champagne on ice’, maar zijn wel ‘prisoners here, on our own device’. Of het device van de baas.

Geen podcast vandaag. Na 41 weken in een heel systemisch, vast ritme van elke week een podcast zoek je deze week tevergeefs in je app naar aflevering 042. Dat heeft drie redenen.

“Need input”, riep de intelligente robot ‘Johnny 5’ in de film Short Circuit. Input om menselijk gedrag aan te leren. Om mens te worden zelfs.
Ik zoek ook input. In gesprekken, in boeken en door te schrijven. Om Het Antwoord te vinden. Misschien ook wel om mens te worden. Of moet je daarvoor juist verder van Het Antwoord af komen?

Zoals iedere muzikant (denk ik) droom ook ik stiekem dat ik op een dag de AFAS Live plat speel. En volgende week dan de 013, Tivoli, de Effenaar, de Luxor Live en de Flint. En dan afsluiten in Paradiso. Net als dat ik er van droomde met eigen muziek op Spotify te staan. Gestreamd kunnen worden net als al die andere artiesten. Dat ik ‘m op shuffle zet en dat dan ook gewoon mijn liedjes voorbij zouden komen.
Maar wat heb je aan dromen als je er niks mee doet?

Vandaag ben ik gaan lopen / Waar ik ga is van nu af aan een weg – Acda en de Munnik

Is je pad voor je uitgestippeld? Vormt je pad zich naar de stappen die je zet? Waarom bestaat het gebaande pad?

Hoe meer stappen zet, hoe meer antwoorden ik verzamel. En of ik nou onderweg ben naar de juiste bestemming of niet, ik vind dat lopen juist zo leuk.

We zijn allemaal op zoek. Wij, de nieuwsgierige generalisten. Misschien wel wij allemaal, maar voor ons als generalisten is onze volgende stap niet de plek waar we willen zijn. Ik ben ook jaloers op de mensen die echt iets kunnen.

Voor ons, de nieuwsgierige generalisten is de zoektocht naar geluk geen streven naar een punt. Want wij willen nooit op dat punt aan komen. En kunnen ook nooit op dat punt komen.

Tegeltjesteksten over ‘in je kracht staan’, ‘de beste versie van jezelf’ en ‘van je hobby je werk maken’. Ik kan er slecht tegen. Omdat het holle teksten zijn. Bij ‘in je kracht staan’ denk ik aan Star Wars. Als ik denk aan ‘de beste versie van jezelf’ vraag ik me af wie anders dan ik ooit de beste versie van mezelf kan zijn. Ben ik dat niet altijd? En als je hobby je werk wordt, is het dan nog wel leuk?
Is ‘een holistische aanpak’ dan wat? Ik duik er in.

Om maar met de deur in huis te vallen (spoiler alert): ik ben het zelf. Ik vertel mezelf verhaaltjes. Over wie ik ben. Over wat ik wil. Ook ik word, net als alle andere mensen, geregeerd door mijn angsten, twijfels en remmingen.
Maar wat nou als alles zou kunnen? Ik vraag het de deelnemers van mijn trainingen en programma’s altijd. Om ze vervolgens uit te dagen met de vraag waarom ze dat dan niet doen.
Ik weet best wat ik wil en hoe ik dat wil. Maar ik praat er veel omheen. Uit een serie goeie gesprekken heb ik ontdekt hoe ik dit te lijf kan. En ik ben eruit. Voor jou vast geen verrassing, voor mij wel bevrijdend.