Bij Frank Oeben
“Laat je inspireren door mijn reis van zelfontdekking en groei. Als geen goeroe, maar als medereiziger, deel ik mijn levenslessen en experimenten. Ontdek hoe ik mijn lekkende kraan repareer en mijn innerlijke wereld verklaar. Ik bied geen geplaveid pad, maar samen verkennen we verhalen en inzichten. Spring mee in deze ontdekkingsreis, want het leven is te kort voor onzin.”
Of: lees over waarom ik geen goeroe ben. Of misschien juist wel.
Verder komen gaat niet over rennen. Reflectie gaat niet over stilstaan. Ennuactie gaat niet over plankgas voorwaarts. Dat heb ik in een liedje vertaald. Een liedje dat ontstond nadat ik met Dirk Heuff een podcast had gemaakt over reflectie. En die podcast was weer een reactie op een blog die ik publiceerde. En die blog was weer een paragraaf uit mijn boek. De podcast ging uiteindelijk over actieve stilstand. Over de balans tussen stilstaan en bewegen. Over de balans tussen denken en doen. Tussen experimenteren en reflecteren.
Samenvatting door ChatGPT:
Ik maak me zorgen over de groeiende complexiteit van teams in organisaties. Het valt me op dat we steeds meer rollen hebben, zoals scrummasters, Agile coaches en HR-business partners, die lijken te interfereren met de oorspronkelijke verantwoordelijkheden van teamleden. Ik pleit voor meer zelfstandigheid in teams en geef een voorbeeld waarin verschillende rollen met succes zijn samengevoegd tot één teamlead. Te veel vaste rollen maken teamleden mogelijk lui en verminderen hun gevoel van verantwoordelijkheid. Mijn focus is om teams zelfstandig te trainen en zo snel mogelijk te vertrekken, zodat ze onafhankelijk worden. Ik geloof in betere samenwerking, focus op waarde leveren en duidelijke doelen zonder de noodzaak van een scrummaster. Ik geef een inspirerend voorbeeld van HR-simplificatie en vertrouwen in plaats van strikte regels. Efficiëntie is mogelijk met minder mensen als verantwoordelijkheden en vertrouwen toenemen.
Volgens de filosoof Immanuel Kant heeft alles of een prijs of een waardigheid. Medewerkers aanduiden als ‘human resources’ klinkt als dat het middelen zijn en ze een prijs hebben. De waardigheid is ver te zoeken. Mensen die je een bepaald label opplakt gaan zich ook als zodanig gedragen. ‘Human resources’ zullen zich gedragen als productiemiddel: hun taak uitvoeren, maar verder niets. Iets dat tegenwoordig ineens ‘quiet quitting’ heet.
De meeste bedrijven beginnen omdat een of een paar mensen besluiten iets te gaan doen wat ze leuk en relevant vinden. Het slaat aan, het bedrijf groeit en de ondernemers mogen nog meer van dat leuke gaan doen. Ze kunnen het niet meer alleen en gaan mensen aannemen. Het gaat nog steeds goed en de eigenaren willen een nog grotere speeltuin. Er is extern kapitaal nodig. En dan gaat het meestal ergens fout. Het doel van het bedrijf verandert van speeltuin naar geldmachine. Van leuke dingen doen naar geld verdienen.
Dat is toch raar?
Door de heftige periode 2019-2020 met een scheiding, een ongeluk, een ontslag en een pandemie had ik veel geleerd. Ik had geleerd eerlijker te zijn. Meer los te laten. Meer te leunen en te vertrouwen. Telkens vertelde ik mezelf dat het niet gaat om grote stappen of grote veranderingen, maar om elke dag een beetje beter te worden. In podcasts en blogs reflecteerde ik. Met Margot besprak ik het. Ook in elke tiende podcastaflevering. En ik werd er ook echt beter in. Stilstaan en reflecteren zorgt er ook voor dat het inslijt. Het opschrijven borgt het tussen je oren. Door eigen blogs te lezen, podcasts terug te luisteren door mijn boek te schrijven kom ik ook echt verder. Ik begrijp het steeds beter. Hoe het werkt. Hoe het gaat. Wat ik moet doen. En juist niet. Door actief terug te kijken, vooruit te filosoferen en vooral door te doen en dat te ervaren. Actief te ervaren.
“Kan jij nou nooit eens gewoon antwoord geven?” reageerde een vriend geïrriteerd tijdens de skivakantie. Ik had weer eens geantwoord met “Dat hangt er vanaf”, of een variant daarvan. Terwijl de vraag een gesloten vraag was.
Het is maar hoe je het bekijkt. Dingen laten gebeuren, maar ook actie en gas erop. Wat is het nou? Het is juist die balans. En balans betekent niet precies in het midden. Ik hoorde Tonny Loorbach in zijn podcast eens zeggen: “Echte balans in je leven betekent ook balans tussen in balans zijn en uit balans zijn.” Altijd in balans is ook niks aan. Een koorddanser is ook telkens aan het corrigeren. En zou je die metafoor doortrekken naar het leven, dan steekt er af en toe ineens een wind op. En het gaat regenen. En er stapt ineens iemand bij op het koord. Of het koord breekt…
Je zal moeten reageren op wat er gebeurt. Je hebt de neiging een vertrouwd pad te kiezen, vanuit je ingesleten patronen. Maar je kan niet telkens dezelfde reactie plakken op een nieuwe situatie. Iedere gebeurtenis is uniek.
Het is daarom goed juist even geen gas geven, maar stil te staan en te kijken naar de situatie. Wat is hier aan de hand? Wat vind ik hiervan? En wat vind ik daarvan? Dat ik dat vind? Klopt dat wel?
In organisaties wordt gestuurd op allerlei soorten doelen. Met KPI’s, OKR’s, OGSM’s en andere afkortingen worden ‘de neuzen dezelfde kant op’ gezet. Duidelijke focus op de doelen zal ertoe leiden dat deze ook gehaald worden.
Het hebben van doelen is zeker belangrijk. Maar het behalen van doelen is het resultaat van alles wat er in een periode is gebeurd. En dat is weer het resultaat van hoe dat gebeurd is. Alleen goed functionerende teams halen de gewenste resultaten. Maar hoe zorg je ervoor dat je team daadwerkelijk goed functioneert?
Aan de hand van onderzoek van Patrick Lencioni en Google geef ik je zes factoren waar je aan kunt werken.
Het is vrijdag 5 april 2019, 9.00u ’s ochtends. Mijn collega haalt me op. Want hij woont om de hoek. Dus we carpoolen. We gaan een weekend weg met het hele bedrijf. Naar Antwerpen. Een mooi programma met een strategiesessie, een boottocht, eten, bier drinken, overnachten en zaterdag een tour door de stad langs streetart.
Op 5 april 2019 had ik een ongeluk. Middenin mijn scheiding. Op een bedrijfsuitje van wat mijn laatste werkgever bleek te zijn. In anderhalf jaar tijd veranderde alles in mijn leven. En veranderde ik.
Een scheiding, daten, een nieuwe relatie, mijn baan verliezen precies terwijl de coronapandemie de kop opstak, de keuze om te gaan ondernemen, en revalideren van een zwaar ongeluk. En dat allemaal tegelijk.
Een storm in een glas water, als je uitzoomt. Voor mij een periode waarin alles weggespoeld werd. Relatie, werk en gezondheid stonden op losse schroeven en moest ik opnieuw opbouwen. Soms was het glas halfvol, soms zeker ook half leeg.
Ennuactie.nl klinkt als hup-hup in beweging rennen vliegen op naar je volgende doel. Maar dat is maar zeer ten dele waar. Het label gaat over actief keuzes maken. Nadenken. Bewustzijn. Dat betekent ook in actie komen om vrije tijd in te plannen. Om je agenda leeg te vegen. En dan niet te gaan zitten Netflixen of je social media voor de zoveelste keer af te scrollen.
Wij genieten van de luxe dat mijn ouders een huis op Terschelling hebben en mijn schoonouders een huis in de Franse Alpen. Dat is natuurlijk een grote uitzondering. Maar ook als je ouders niet allemaal vastgoed ter beschikking hebben kan je ervoor kiezen om een moment voor jezelf of samen te nemen om te reflecteren. Om even stil te staan. Om te laten bezinken wat je de afgelopen tijd hebt gedaan en wat je komende tijd wil gaan doen. Zodat je daarna gericht in actie kan komen. Want actie zonder stilstand slaat nergens op.
Geld kan je verdienen, vervolgens verliezen en ook weer terugverdienen. Tijd niet. En rust al helemaal niet.
Geld geeft in zekere zin rust omdat het een vorm van zekerheid biedt. Maar die zekerheid zit niet in een vast contract. Als dat ineens om wat voor reden dan ook ontbonden wordt zit je al snel zonder geld. En de WW is ook niet alles, kan ik je uit ervaring vertellen. Een vast contract biedt schijnzekerheid. Het kan zelfs werken als een dwangbuis.