“Kan jij nou nooit eens gewoon antwoord geven?” reageerde een vriend geïrriteerd tijdens de skivakantie. Ik had weer eens geantwoord met “Dat hangt er vanaf”, of een variant daarvan. Terwijl de vraag een gesloten vraag was.

Het is maar hoe je het bekijkt. Dingen laten gebeuren, maar ook actie en gas erop. Wat is het nou? Het is juist die balans. En balans betekent niet precies in het midden. Ik hoorde Tonny Loorbach in zijn podcast eens zeggen: “Echte balans in je leven betekent ook balans tussen in balans zijn en uit balans zijn.” Altijd in balans is ook niks aan. Een koorddanser is ook telkens aan het corrigeren. En zou je die metafoor doortrekken naar het leven, dan steekt er af en toe ineens een wind op. En het gaat regenen. En er stapt ineens iemand bij op het koord. Of het koord breekt…

Je zal moeten reageren op wat er gebeurt. Je hebt de neiging een vertrouwd pad te kiezen, vanuit je ingesleten patronen. Maar je kan niet telkens dezelfde reactie plakken op een nieuwe situatie. Iedere gebeurtenis is uniek.

Het is daarom goed juist even geen gas geven, maar stil te staan en te kijken naar de situatie. Wat is hier aan de hand? Wat vind ik hiervan? En wat vind ik daarvan? Dat ik dat vind? Klopt dat wel?

Het is vrijdag 5 april 2019, 9.00u ’s ochtends. Mijn collega haalt me op. Want hij woont om de hoek. Dus we carpoolen. We gaan een weekend weg met het hele bedrijf. Naar Antwerpen. Een mooi programma met een strategiesessie, een boottocht, eten, bier drinken, overnachten en zaterdag een tour door de stad langs streetart.
Op 5 april 2019 had ik een ongeluk. Middenin mijn scheiding. Op een bedrijfsuitje van wat mijn laatste werkgever bleek te zijn. In anderhalf jaar tijd veranderde alles in mijn leven. En veranderde ik.

Een scheiding, daten, een nieuwe relatie, mijn baan verliezen precies terwijl de coronapandemie de kop opstak, de keuze om te gaan ondernemen, en revalideren van een zwaar ongeluk. En dat allemaal tegelijk.

Een storm in een glas water, als je uitzoomt. Voor mij een periode waarin alles weggespoeld werd. Relatie, werk en gezondheid stonden op losse schroeven en moest ik opnieuw opbouwen. Soms was het glas halfvol, soms zeker ook half leeg.

Ennuactie.nl klinkt als hup-hup in beweging rennen vliegen op naar je volgende doel. Maar dat is maar zeer ten dele waar. Het label gaat over actief keuzes maken. Nadenken. Bewustzijn. Dat betekent ook in actie komen om vrije tijd in te plannen. Om je agenda leeg te vegen. En dan niet te gaan zitten Netflixen of je social media voor de zoveelste keer af te scrollen.

Wij genieten van de luxe dat mijn ouders een huis op Terschelling hebben en mijn schoonouders een huis in de Franse Alpen. Dat is natuurlijk een grote uitzondering. Maar ook als je ouders niet allemaal vastgoed ter beschikking hebben kan je ervoor kiezen om een moment voor jezelf of samen te nemen om te reflecteren. Om even stil te staan. Om te laten bezinken wat je de afgelopen tijd hebt gedaan en wat je komende tijd wil gaan doen. Zodat je daarna gericht in actie kan komen. Want actie zonder stilstand slaat nergens op.

Geld kan je verdienen, vervolgens verliezen en ook weer terugverdienen. Tijd niet. En rust al helemaal niet.

Geld geeft in zekere zin rust omdat het een vorm van zekerheid biedt. Maar die zekerheid zit niet in een vast contract. Als dat ineens om wat voor reden dan ook ontbonden wordt zit je al snel zonder geld. En de WW is ook niet alles, kan ik je uit ervaring vertellen. Een vast contract biedt schijnzekerheid. Het kan zelfs werken als een dwangbuis.

De ‘law of attraction’ zegt dat als je je dromen visualiseert, als je er echt in gaat geloven, dat het universum dit dan aan je teruggeeft. Of zoiets. Ik vind dit wat ver gaan. Ik ben meer fan van Peter Pan die zei: “The moment you doubt whether you can fly, you cease for ever to be able to do it.” Niet zomaar geloven dat het gaat gebeuren, maar vertrouwen dat het kán gebeuren.

Op zoek gaan naar je talent, naar wat je wil en daar dan stappen naartoe zetten. De beste versie van jezelf worden. Hoe mooi zou het zijn als iedereen daar een paar stappen naartoe zou zetten?

Telkens krijg ik weer die vraag: heb je hiervoor gestudeerd? Laatst kreeg ik de vraag of ik dan op het conservatorium had gezeten. Omdat ik al die instrumenten kan bespelen en zo. Of ik krijg de vraag wanneer ik nou eens ga kiezen. Want was ik nou teamcoach, persoonlijke coach of trainer? En in welke sector was ik dan gespecialiseerd?
Net als of ik nou pianist, gitarist, percussionist of zanger ben. En wanneer ga ik nou echt eens wat met die muziek doen?
En die boeken dan? En die podcast? Moet dat echt allemaal?

Geen relevante vragen. Nee, het moet allemaal niet. En het moet allemaal wel. Want soms voel ik de energie om me daar mee bezig te houden. En soms wat minder.

De stemmen in mijn hoofd stellen deze vragen ook. Wie ben jij nou om voor die groep te gaan staan? Of om muziek uit te brengen? Of een boek? Of sterker nog: wie ben je nou?